Als eindelijk de zomer losbarst, moet je er als de kippen
bij zijn. De kust, the place to be voor
zonnestralen vangen. Daar, op de scheiding van land en zee, verwaaien niet
alleen de wolken veel sneller. Ook de muizenissen in je hoofd lijken makkelijker
te vervliegen op het ritme van de golven.
Na het beklimmen van het nog vrij nieuwe uitkijkduin in
Petten (een aanrader!) ligt de wereld even aan mijn voeten. Daar sta ik oog in
oog met een schril roepende meeuw, magnifiek balancerend op thermiek.
Even
later beneden op het strand, met blote voeten in het halfnatte zand, staat een
jongetje te hengelen naar de zon. Mijn vrolijke ‘hij doet het goed hè, je
vlieger!’ heeft hij vast begrepen. Ook al blijkt hij Duits. Alle Menschen werden Brüder.
Het ietwietwaaiweg-effect van de dagelijkse dingen is
extra groot door herinneringen aan lang geleden. Toen mijn oma een
vakantiehuisje had op Texel, met een dikke, kleurrijke haag van rozenbottels om
de tuin en madeliefjes in het gazon voor een kransje. Waar je zorgeloos op het
gras kon liggen omdat thuis even heel ver weg was. Zonder greintje heimwee. Het zilte en bitterzoete einde van de wereld.
Rozenbottels. Die staan zelfs aan weerszijden van het pad
langs het grote witte gebouw dat oogt als badhotel met vergane grandeur of vroegere
vakantiekolonie voor de bleekneusjes die allang niet meer bestaan. Tussen die bloeiende
hagen ontmoet ik een man in slentertred. Juist zijn lege ogen nodigen uit tot
een gesprek. Arab, is de taal die hij beheerst. Veel verder dan bedankt en
hallo kom ik daarmee niet. Oja, en dag. Maar daarvoor is het nog te vroeg. Want
zonder elkaar te verstaan kun je toch heel wat informatie uitwisselen. Hij is
hier een maand, samen met 300 anderen, die hij nog niet zo goed kent. Bijna
iedereen komt ergens anders vandaan. Hijzelf uit Leiden, waar hij (hoe lang,
dat wordt niet duidelijk) een tijdje wachtte op deze plek. Binnenkort hoopt hij
een écht huis te krijgen. In Nieuwkoop. Of het daar mooi is, informeert hij
zonder woorden met een vraagtekengezicht.
Als ik weet dat zijn Ramadan bijna voorbij is, lijkt zijn
blik zich even te ontspannen en verschijnen er minuscule rimpeltjes – van een
lang vergeten lach? – aan de zijkant van zijn ogen. Met een high five
zeggen we elkaar gedag. “Salam”.
Dan vervolgen we ieder ons pad. De een op weg naar auto
en huis. De ander terug naar dat grote gebouw, alleen, omdat zijn vrouw en
kinderen nog in Syrië zijn. Worden zijn herinneringen ook wakker door de zoete
geuren van de rozenbottels? Maar of dat zonder heimwee kan?
Het maakt een mooi plaatje, het witte bouwwerk zo tegen
de blauwe lucht. Het had zo een ansichtkaart kunnen zijn: groeten uit Petten. Alleen
dan zonder die lijn van prikkeldraad.
Bloeien de rozenbottels in Syrië?
Bloeiende rozenbottels in Syrië
Bloedrode rozenbottels in Syrië
Blood bottles in Syria
