Spoken? Die liggen niet onder bedden!

Als je ouder wordt (in de betekenis van vader of moeder van een kind) ben je best vaak bezig om angsten weg te toveren. Nee, er ligt geen draak onder het bed. Tuurlijk mag er een lichtje aan als je gaat slapen. Spoken bestaan niet. Hondje bijt niet, hoor. Aai maar voorzichtig over zijn kop. Nee, het water is niet diep. Geef mama maar een handje.

In de loop der jaren begint die balans te kantelen. Nee, ik fiets niet alleen door het donkere park. Tuurlijk heb ik het profiel van die couchsurfer goed gecheckt. Safe type. Nee, er gebeurt niets in het Centraal Station rond middernacht. Dan lopen er zoveel mensen rond in Amsterdam, dat is veilig. Ik SMS je wel als ik weer thuis ben.

Elkaar gerust stellen helpt bij wat nu eenmaal het normale ‘bedrijfsrisico’ van het leven is.

Dat voelde anders bij het berichtje dat ik gisterenavond laat kreeg. “Ik ben best een beetje bang om morgen naar het werk te gaan, door de Schipholtunnel heen. Dé plek om een terroristische aanslag te plegen. Dan heb je én veel mensen én je legt het internationale vliegverkeer plat. Maar ja, om nu je leven stil te zetten voor die arseholes, dat is ook geen doen!”

De zichzelf geruststellende veiligheidsmarge van mijn stoere dochter liet me even glimlachen. Maar ik heb nooit eerder geweten dat ons dak ’s nachts zo hard kraken kon. Of stormt het misschien harder dan normaal?

(van angst naar beter)

De wereld verknipt!

Meppel maakte zich op voor Sint-intocht.

‪#‎peaceforparis‬

Dark in the glow

We gaan naar Glow. Voor’t eerst. Al zoveel enthousiaste verhalen gehoord over de spectaculaire lichtshow die de stad waar Philips groot is gegroeid, jaarlijks in lichterlaaie zet. Op een veilige manier.

Onrust op het station van de stad van Zoete Lieve Gerritje, na een korte tussenstop voor zo’n echte Bossche Bol. De trein naar Eindhoven rijdt niet, vanwege aanrijding met ‘een persoon’. Dat schept duidelijkheid. En doordouwers. Bijna automatisch worden we in de omwegtrein via Tilburg geperst. Pas dan denk ik aan vrijdag de dertiende, en het leven dat geëindigd is. Regen tegen de ruiten, een beeld dat langzaam wordt uitgewist door de condens van dampende lijven in klamme jassen.

In Eindhoven stort het ook. Glow kan nog even wachten. Op koffie met brownie, in twee rieten schommelmandjes, hangend aan zo’n metalen frame, stabiel … waarmee ik finaal achteroversla. “Dat moet niet kunnen!” roep de jongen die vanachter de bar aan komt rennen, geschrokken. Zelf ben ik vooral ondersteboven van verbazing. Niet door de ruit gevallen en alles doet het nog. Dus, op naar het gedrang. Dit maal langs fluorescerende fata morgana’s, creatieve kroonluchters van verknipte plastic waterflesjes, en een prachtig paleis, opgetrokken uit duizenden lampjes in allerlei kleuren. Je zou de tijd vergeten.

Maar de terugtrein wacht niet. Of toch? Het is verdacht druk in de stationshal. Big Sister van de omroepinstallatie is geen fan van articulatie, maar de grote lijn van haar woordenbrij is helder: geen treinverkeer! Personen op het spoor! Alweer? De alarmerende drieklanken vallen op z’n plek. Om de tijd te doden nemen we een grote zak patat. Mét. Smaakt toch een beetje naar vrijdag de dertiende.

Maar de vertraging valt mee, en er zijn nog zitplaatsen ook. 

En dan begint het omringende geroezemoes de alarm alerts van onze smartphones te overstemmen. Het snel oplopend aantal doden en gewonden wordt fluisterend gedeeld. Gestructureerd denken lukt niet meer zo goed. Is God vertrokken uit Frankrijk? Verjaagd door bommengordeldragers die nu denken ook de hemel te kunnen bestormen? Jean-Paul Sartre, de Franse filosoof, heeft het ooit voorspeld: “De hel, dat zijn de anderen.” 

De duisternis van deze vrijdag de dertiende, op de locatie die ook wel de Lichtstad wordt genoemd, daar kan geen enkele glow in the dark tegenop.