Als je ouder wordt (in de betekenis van vader of moeder
van een kind) ben je best vaak bezig om angsten weg te toveren. Nee, er ligt
geen draak onder het bed. Tuurlijk mag er een lichtje aan als je gaat slapen. Spoken
bestaan niet. Hondje bijt niet, hoor. Aai maar voorzichtig over zijn kop. Nee,
het water is niet diep. Geef mama maar een handje.
In de loop der jaren begint die balans te kantelen. Nee,
ik fiets niet alleen door het donkere park. Tuurlijk heb ik het profiel van die
couchsurfer goed gecheckt. Safe type. Nee, er gebeurt niets in het Centraal
Station rond middernacht. Dan lopen er zoveel mensen rond in Amsterdam, dat is
veilig. Ik SMS je wel als ik weer thuis ben.
Elkaar gerust stellen helpt bij wat nu eenmaal het
normale ‘bedrijfsrisico’ van het leven is.
Dat voelde anders bij het berichtje dat ik gisterenavond
laat kreeg. “Ik ben best een beetje bang om morgen naar het werk te gaan, door
de Schipholtunnel heen. Dé plek om een terroristische aanslag te plegen. Dan
heb je én veel mensen én je legt het internationale vliegverkeer plat. Maar ja,
om nu je leven stil te zetten voor die arseholes, dat is ook geen doen!”
De zichzelf geruststellende veiligheidsmarge van mijn
stoere dochter liet me even glimlachen. Maar ik heb nooit eerder geweten dat
ons dak ’s nachts zo hard kraken kon. Of stormt het misschien harder dan
normaal?
(van angst naar beter)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten