De vicieuze cirkel van saamhorigheid

Het paradijs bestaat. Die gedachte bekroop me laatst even, bij een bezoekje aan een woongemeenschap voor ouderen. De saamhorigheid van het allereerste begin is nog springlevend, met het stijgen der jaren zelfs toegenomen. Wie zelf minder kan, laat bijna automatisch anderen dichterbij komen. Die dynamiek vraagt om aanpassing en meebewegen, oog hebben voor elkaars ontwikkeling.

‘Burenhulp’ heeft hier echt betekenis, maar ook zelfredzaamheid is een groot goed. Door elkaar - precies op maat - aan te vullen, maken de bewoners hun gezamenlijke kernkwaliteit compleet. Juist het onderling vertrouwen schept ruimte voor individuele zelfstandigheid.

Een vreemde nationaliteit vormt geen begrenzing, net zo min als een taalbarrière. Ver weg van haar ‘homeland’ West-Virginia voelt Beth zich toch één met de anderen, dankzij dat simpele gebaar, het bordje met een Hollands welkomsttafereeltje op haar deur. Je ergens thuis voelen gaat ook zonder woorden.

Zoeken naar geborgenheid, dat gaat ook over leeftijdsgrenzen heen. Qua jaren is de vroegere timmerman eigenlijk nog te jong voor pensioen, maar zijn geest is zo murw geslagen dat werken niet meer mogelijk is. Het rustiger ritme in het gastvrije dorpskarakter voelt voor hem als thuiskomen, en de dankbare glimlach van de medebewoners om zijn twee rechterhanden geeft hernieuwde kracht.

De kern van het ronde gebouw is de paradijselijke binnentuin, waar kleurrijke bloemen zich vrolijk voelen en zelfs een bananenboom prijkt met rijke vrucht. Een oude man leeft zich hier met liefde uit. Ondanks zijn bijna 90 jaren zijn de aangeboren ‘groene vingers’ nog actief, zelfs op de dag waarop zijn vrouw begraven wordt. “Wat moet je anders?” spreken zijn medebewoners, in stille berusting.

Maar als de begrafenisauto wordt voorgereden, volgt iedereen de stoet naar haar laatste rustplaats. Schoorvoetend en met het hoofd gebogen. Het verdriet om het verlies wordt hier gedragen door allemaal en dat maakt de cirkel rond, op de mooiste manier. The circle of life, en zelfs nog daarna. 

Breken uit de kerstsleur

Het duurt nog wel even, maar met een beetje fantasie kan ik de kerstklokjes al bijna horen luiden. Zeker nu de regen tegen de ruiten geselt is een winters gevoel gemakkelijk op te roepen. Gelukkig! 

Want die inspiratie is hard nodig voor een verzoekje van een zorgorganisatie. Een originele nieuwjaarswens, mooie woorden, blijken van waardering… allemaal een beetje leuk ‘verpakt’ bij het jaarlijkse kerstpakket voor de medewerkers.

Tsja.

Zucht.

Ik voel me als de tekstuele equivalent van de modefotograaf die in januari de fotomodellen laat blauwbekken in een bloemetjesbikini omdat de summerfashion tijdig gepresenteerd moet worden. Of de mannequin in de priktrui met kol, zwetend dekking zoekend in een straaltje schaduw in een zomerse hittegolf.

Waar denkt een mens in vredesnaam aan met kerstmis? Associëren, dat is de beste basis voor een brainstormsessie met mezelf.

Naalden, takken, bomen. Een goeie kapstok voor het ophangen van ideeën.

Kerststol, kerstkrans. Zoete ideeën, maar daar is nog geen poëtische chocolade van te maken.

Ter inspiratie zoek ik versterking bij Google.

‘Kerst…” luidt mijn trefwoord, bereidwillig door het zoekprogramma aangevuld tot kerstwens, kerstboom, kerstgevoel.

Ja, dat laatste lijkt me wel wat.

Met één muisklik krijgen Stille Nacht, de herdertjes en vooral ook ‘ballen’ een heel andere associatie.

Want wat prijkt er bovenaan de startpagina kerst-gevoel.startspot.nl?

Lak. Latex. Sexy jurkjes.

In gedachten zie ik al die zusters en broeders ineens in een totaal ander perspectief dan in hun vormeloze witte bedrijfskleding en klepperende gezondheidsslippers. Moeten ze toch weer strak in het pak met de feestdagen, maar dan anders.

En ‘in touw voor het kerstdiner’ krijgt een volledig nieuwe invulling als je die roodpluchen handboeien ziet. Zelfs een piekervaring lijkt plotsklaps heel wat minder onschuldig dan die flonkerende ster, wiebelend op de top van de kerstboom, waar je ieder jaar een flink stuk vanaf moet knippen om hem passend te maken.

Maar… make love not war… dat komt toch een heel eind in de richting van een vredige kerstbeleving? Het is maar hoe je het bekijkt. En is het einde van het jaar niet de beste tijd om eens uit de sleur te breken?

Ineens stroomt de inspiratie.

“Met van nature de focus op de cliënten,

voelt zorgen voor jezelf bijna als paradox.

Maar soms zijn er van die momenten

die vragen om ‘thinking out of the box’.”

En... ik weet nu ook al zomaar ineens wat ik graag in mijn kerstpakket wil.