De vicieuze cirkel van saamhorigheid

Het paradijs bestaat. Die gedachte bekroop me laatst even, bij een bezoekje aan een woongemeenschap voor ouderen. De saamhorigheid van het allereerste begin is nog springlevend, met het stijgen der jaren zelfs toegenomen. Wie zelf minder kan, laat bijna automatisch anderen dichterbij komen. Die dynamiek vraagt om aanpassing en meebewegen, oog hebben voor elkaars ontwikkeling.

‘Burenhulp’ heeft hier echt betekenis, maar ook zelfredzaamheid is een groot goed. Door elkaar - precies op maat - aan te vullen, maken de bewoners hun gezamenlijke kernkwaliteit compleet. Juist het onderling vertrouwen schept ruimte voor individuele zelfstandigheid.

Een vreemde nationaliteit vormt geen begrenzing, net zo min als een taalbarrière. Ver weg van haar ‘homeland’ West-Virginia voelt Beth zich toch één met de anderen, dankzij dat simpele gebaar, het bordje met een Hollands welkomsttafereeltje op haar deur. Je ergens thuis voelen gaat ook zonder woorden.

Zoeken naar geborgenheid, dat gaat ook over leeftijdsgrenzen heen. Qua jaren is de vroegere timmerman eigenlijk nog te jong voor pensioen, maar zijn geest is zo murw geslagen dat werken niet meer mogelijk is. Het rustiger ritme in het gastvrije dorpskarakter voelt voor hem als thuiskomen, en de dankbare glimlach van de medebewoners om zijn twee rechterhanden geeft hernieuwde kracht.

De kern van het ronde gebouw is de paradijselijke binnentuin, waar kleurrijke bloemen zich vrolijk voelen en zelfs een bananenboom prijkt met rijke vrucht. Een oude man leeft zich hier met liefde uit. Ondanks zijn bijna 90 jaren zijn de aangeboren ‘groene vingers’ nog actief, zelfs op de dag waarop zijn vrouw begraven wordt. “Wat moet je anders?” spreken zijn medebewoners, in stille berusting.

Maar als de begrafenisauto wordt voorgereden, volgt iedereen de stoet naar haar laatste rustplaats. Schoorvoetend en met het hoofd gebogen. Het verdriet om het verlies wordt hier gedragen door allemaal en dat maakt de cirkel rond, op de mooiste manier. The circle of life, en zelfs nog daarna. 

Circle of life

Als de dag van gisteren herinner ik’m me nog, de ansichtkaart op de mat in mijn nieuwe huis. Het huis van de man met wie ik mijn leven zou gaan delen; dat was de bedoeling.

De dag nadat ik was ingetrokken, ging hij er vandoor.

Nee, geen slecht voorteken, gewoon de werkplicht die nu eenmaal altijd vóór schijnt te gaan.

Het moet voor hem raar geweest zijn, een kaart te sturen naar een ander op dat vertrouwde adres. Ik was vooral benieuwd naar de tekst.

“Ze hebben hier perfecte kroketten.” En “Vergeet je de vuilnisbak niet buiten te zetten donderdag?”

Als ik’t goed heb, was dat het wel zo’n beetje.

Een ontwapenend eerlijke eerste toonzetting. Ik ben niet getrouwd met een rozen- en bonbonromanticus, en een aubade onder het balkon is al helemaal niet te verwachten. Maar ja, hij speelt dan ook geen gitaar. Er zijn gelukkig andere motieven om bij elkaar te blijven.

De rotzooi van het begin is eigenlijk nooit verdwenen. Oké, de verhuisdozen raakten langzamerhand uitgepakt, weer ingepakt, en weer uitgepakt… zo ongeveer. Maar echt netjes werd het nooit. Zijn schuld. De hoop hem ‘net zo gestructureerd als ik’ te maken, is ondertussen weggewaaid. Niet omdat ik er moe van ben geworden, veel meer omdat het me niet meer kan schelen. Mensen groeien naar elkaar toe in de loop der jaren.

Nu is hij weer op werkreis. Toen ik vanmorgen beneden kwam, struikelde ik over twee paar schoenen onderaan te trap (de mijne!). En voor ik de Senseo kon aanzetten, moest ik eerst de opgestapelde vuile vaat van gisteren een beetje opzij schuiven. Kennelijk ben ik ook meegegroeid.

Ansichtkaarten zijn uit. SMSjes zijn de ideale manier om toch, op afstand, contact te houden. Bij de ochtendkoffie piepte er eentje naar binnen.

“Gisteren zalig gegeten in het hotel. Oh ja, vergeet jij niet de groene container buiten te zetten?”

Eigenlijk is er toch weinig veranderd in de loop der jaren.

Is dat de kracht van een relatie met oog voor waar het allemaal om draait?

The circle of life: voedsel en vuilnis!