THE MAGIC BANK ACCOUNT *

(deze 'wijze levensles' kreeg ik toegestuurd van een vriendin in Almaty, Kazachstan. 

Mooi genoeg om door te geven)

Imagine that you had won the following *PRIZE* in a contest:

Each morning your bank would deposit $86,400 in your private account for your use.  However, this prize has rules:

1. Everything that you didn't spend during each day would be taken away from you.

2. You may not simply transfer money into some other account.

3. You may only spend it.

4. Each morning upon awakening, the bank opens your account with another $86,400 for that day.

5. The bank can end the game without warning; at any time it can say: “Game Over!". It can close the account and you will not receive a new one.

What would you personally do?

You would buy anything and everything you wanted right?

Not only for yourself, but for all the people you love and care for. Even for people you don't know, because you couldn't possibly spend it all on yourself, right?

You would try to spend every penny, and use it all, because you knew it would be replenished in the morning, right?

ACTUALLY, This GAME is REAL ...

Shocked ???

YES!

Each of us is already a winner of this *PRIZE*. We just can't seem to see it.

The PRIZE is *TIME*

1. Each morning we awaken to receive 86,400 seconds as a gift of life.

2. And when we go to sleep at night, any remaining time is Not credited to us.

3. What we haven't used up that day is forever lost.

4. Yesterday is forever gone.

5. Each morning the account is refilled, but the bank can dissolve your account at any time WITHOUT WARNING...

SO, what will YOU do with your 86,400 seconds?

Those seconds are worth so much more than the same amount in dollars. 

Think about it and remember to enjoy every second of your life, because time races by so much quicker than you think.

So take care of yourself, be happy, love deeply and enjoy life!

Here's wishing you a wonderful and beautiful day. Start “spending”....

DON’T COMPLAIN ABOUT GROWING OLD…!

SOME PEOPLE DON'T GET THE PRIVILEGE!

*The author is not know. It was found in the billfold of coach Paul Bear Bryant, Alabama, after he died in 1982

De vicieuze cirkel van saamhorigheid

Het paradijs bestaat. Die gedachte bekroop me laatst even, bij een bezoekje aan een woongemeenschap voor ouderen. De saamhorigheid van het allereerste begin is nog springlevend, met het stijgen der jaren zelfs toegenomen. Wie zelf minder kan, laat bijna automatisch anderen dichterbij komen. Die dynamiek vraagt om aanpassing en meebewegen, oog hebben voor elkaars ontwikkeling.

‘Burenhulp’ heeft hier echt betekenis, maar ook zelfredzaamheid is een groot goed. Door elkaar - precies op maat - aan te vullen, maken de bewoners hun gezamenlijke kernkwaliteit compleet. Juist het onderling vertrouwen schept ruimte voor individuele zelfstandigheid.

Een vreemde nationaliteit vormt geen begrenzing, net zo min als een taalbarrière. Ver weg van haar ‘homeland’ West-Virginia voelt Beth zich toch één met de anderen, dankzij dat simpele gebaar, het bordje met een Hollands welkomsttafereeltje op haar deur. Je ergens thuis voelen gaat ook zonder woorden.

Zoeken naar geborgenheid, dat gaat ook over leeftijdsgrenzen heen. Qua jaren is de vroegere timmerman eigenlijk nog te jong voor pensioen, maar zijn geest is zo murw geslagen dat werken niet meer mogelijk is. Het rustiger ritme in het gastvrije dorpskarakter voelt voor hem als thuiskomen, en de dankbare glimlach van de medebewoners om zijn twee rechterhanden geeft hernieuwde kracht.

De kern van het ronde gebouw is de paradijselijke binnentuin, waar kleurrijke bloemen zich vrolijk voelen en zelfs een bananenboom prijkt met rijke vrucht. Een oude man leeft zich hier met liefde uit. Ondanks zijn bijna 90 jaren zijn de aangeboren ‘groene vingers’ nog actief, zelfs op de dag waarop zijn vrouw begraven wordt. “Wat moet je anders?” spreken zijn medebewoners, in stille berusting.

Maar als de begrafenisauto wordt voorgereden, volgt iedereen de stoet naar haar laatste rustplaats. Schoorvoetend en met het hoofd gebogen. Het verdriet om het verlies wordt hier gedragen door allemaal en dat maakt de cirkel rond, op de mooiste manier. The circle of life, en zelfs nog daarna. 

Van wieg tot graf

Het is bijna een kwart eeuw geleden, maar ik kan die zinderende verbazing bij het kijken naar de film ‘Jumpin' Jack Flash’ nog bijna voelen. Hierin verschenen op het PC-scherm van Whoopi Goldberg (administratief medewerker in Manhattan) teksten die ze niet zelf had getypt. Met al het mail-, chat- en SMS-verkeer van nu lijkt mijn diep geïmponeerd zijn ronduit lachwekkend. Maar in die periode leek het vanaf afstand inbreken in andermans monitor bijna tovenarij from outerspace.

Alle digitaliseringslagen van de laatste decennia zijn gelukkig niet geheel aan me voorbijgegaan en de verwondering is dan ook grotendeels weggeëbd.

Ik vind het doodgewoon als mijn Vietnamese schoonzus vanuit het kraambed haar kersvers geboren dochtertje voor de webcam houdt. Haar ouders, in Boeddhazit op hun matje in hun hutje naast de rijstvelden, zijn zomaar ineens erg dichtbij. Het is een feit, alle science fiction die dankzij de PC werkelijkheid is geworden, heeft ervoor gezorgd dat ik de relativiteitstheorie van tijd en ruimte veel beter begrijp. Sterker nog… nu mijn geest eenmaal is gevoed, heb ik honger naar het rekbare begrip van de nieuwe mogelijkheden.

Een branche die graag inspeelt op die nieuwsgierige innovatiedrang zijn de begrafenisondernemers. Voor de drukbezette mens die geen ruimte kan vrijmaken voor afscheid in het rouwcentrum, bieden zij via internet een scala aan mogelijkheden, zoals een kijkje in de kist met de webcam. Levensecht.

En voor wie loslaten altijd al lastig is geweest, kan er zelfs voor kiezen de webcamera mee te nemen in het graf.

Gevolgen voor de muziekkeuze in de crematoria zijn volgens mij onvermijdelijk. Mieke Telkamp komt met stip terug op één. Waarheen leidt de Weg die Wij moeten gaan, bekt wel lekker met al die W’s. Maar de nabestaanden van André Hazes kunnen het binnenkort vergeten dat er nog mensen via zijn ‘Vlieger’ een brief aan hun overleden moeder willen sturen. De ‘stairway to heaven’ loopt veel beter draadloos: de nabestaandenblog en de R.I.P.-hyves. Dankzij internet is de sky is allang the limit niet meer.