“Wat doe je?” Die vraag voert steevast de boventoon op
bijeenkomsten waar ze elkaar treffen, ZZP’ers, ZelfZorgendePersoonlijkheden die
denken dat ze’t allemaal zelluf wel kunnen. Ik mag het zeggen, want ik ben er
ook zo eentje die – twintig jaar terug alweer – besloot de stoute schoenen aan
te trekken en het eigen pad te kiezen.
Het klinkt vrijer dan het is, dat ‘free’ in ‘freelancer’.
In drukke tijden voelde ik me niet zelden een ZelfZwoegendePaardenkracht. Maar
ook nu, in de economisch magerder en daardoor soms wat minder drukke tijden,
blijkt ‘vrijheid’ een beperkend begrip.
Want we kunnen het niet alleen. Niet in hoogtijdagen,
waarin we een beroep moeten doen op elkaars professionele steun en toeverlaat,
al was het maar om het werk af te krijgen. En ook niet nu we elkander vooral
nodig hebben voor het betere gunnen en gegund krijgen. We bennen op de wereld om
mekaar te helpen nietwaar? Want ‘het schaep met de vijf poten’, daarvan zijn er
niet zoveel.
Ken je beperkingen. Maar ook je kwaliteiten. Balancerend
tussen die twee koos ik ooit een beroepsnaam die wat mij betreft de lading
prima dekt. ‘Tekstschrijver.’ Niet meer en niet minder dan dat. Interviews,
artikelen, websites. Tekst, tekst, tekst. Schoenmaker hou je bij je leest, ik
kon er prima mee uit de voeten.
Tot halverwege deze week. Samen met een collega (ja, ook
tekstschrijver) bezocht ik een symposium voor ondernemers van allerlei
achtergrond. ZZP’ers aller sectoren, verenigt u. Inspirerend, zo’n zee aan
ZoekendeZakenPartners, en nog wel in de stimulerende thuisbasis van het
ministerie van Sociale Zaken en – vooral – Werkgelegenheid.
Maar… “werken is helemaal niet nodig,” opende een van de
gastsprekers zijn oratie over de kracht van social media. Het woord ‘workshop’
werd gaandeweg steeds lachwekkender, want volgens de in strak kostuum gestoken
redenaar was er bij hem nauwelijks werk aan de winkel, terwijl het geld
evengoed bijna vanzelf binnenrolde. “In minder dan veertien maanden had ik mijn
eerste miljoen verdiend.” Ondertussen waren er, volgens ZijnZeggenPreek vele
gevolgd. Een wakkere kijk op slapend rijk worden? Hoe dat dan allemaal
gebeurde, daarover bleef hij in het vage. “Passieve geldstromen, via internet.”
Jaja.
Ondanks een hoge dosis argwaan stond ik me in de
koffiepauze toch even af te vragen waar je die i-rijkwordenterwijljeslaapt-app
zou kunnen downloaden. Ik schrok op uit mijn dromelarijen toen er een
vrouwsverschijning in mijn blikveld schoof. Haar baan? Verleidingskunstenaar!
Even doorvragen – “wat doe je?” – maakte het allemaal wat minder spannend dan
de beroepsnaam en het bijbehorend decolleté deden beloven: reorganisatieprocessen
begeleiden. Evengoed, mijn ZelfZoProfessioneel klinkende functienaam stak er
maar magertjes bij af. Tekstschrijver. Al die dubbele medeklinkers, je gaat er
maar van spugen en spetteren. Veel te veel “ksssst”, niks uitnodigends en
mysterieus. Tekstschrijver, het bekte ineens niet lekker meer. Sexy ho maar!
Bereidwillig dacht ze mee over alternatieven.
Lettercreatief, woordkrachtpatser, zinverbinder ? De ideeënstroom kwam abrupt
ten einde toen de ‘selfmade financial hero’ zijn tweede gastcollege had afgerond. Vol overgave
gooide ze haar verleidingskunsten in de praktijk en even later stonden ze
zij-aan-zij aan een statafeltje te eten. Het was duidelijk, Mrs
ZwierigeZwoelPlakker en Mr ZelfZuchtigPak hadden een klik. Hij had zeven (!)
sateetjes op zijn bordje. Van die vette, waarschijnlijk uit blik. Ach, een
multimiljonair wil ook weleens royaal eten.
Huiswaarts in de trein (tsja, die rijkdom-app is nog niet
gedownload, dus de Rolls met chauffeur laat nog even op zich wachten) kreeg ik
een geniale ingeving.
Kort en krachtig. Liefst een beetje internationaal.
Geinig geschreven.
TXT.
Kan nóg korter. Met een vleugje wiskunde (het enig leuke
dat ik van dat vak heb overgehouden is het wegstrepen).
X!
Alsof dat niet superintrigerend is.
Vanmorgen was ik bij de Open Coffee, een maandelijkse
netwerkbijeenkomst waarop ik deze keer onder andere sprak met een Engels
vertaler, een fotograaf, een PR-man, een marketingdeskundige en een
professionele toerist. Allemaal wilden ze ook weten wat ik doe.
Geloof me, die ene "X" kreeg ik niet over mijn lippen.
Ik ben toch weer teruggevallen. Met wat aarzeling in de
stem. Tekstschrijver? Ik hoorde het zelf, dat vraagteken aan het einde.
Eigenlijk best goed. Dat nodigt uit tot doorvragen en meer willen weten. Want
woorden rijgen, tekstbeeld kleien, zinnen smeden, woordbeeld bouwen dat doe ik
allemaal ook. En nog veel meer ; - )
,
