X

“Wat doe je?” Die vraag voert steevast de boventoon op bijeenkomsten waar ze elkaar treffen, ZZP’ers, ZelfZorgendePersoonlijkheden die denken dat ze’t allemaal zelluf wel kunnen. Ik mag het zeggen, want ik ben er ook zo eentje die – twintig jaar terug alweer – besloot de stoute schoenen aan te trekken en het eigen pad te kiezen.

Het klinkt vrijer dan het is, dat ‘free’ in ‘freelancer’. In drukke tijden voelde ik me niet zelden een ZelfZwoegendePaardenkracht. Maar ook nu, in de economisch magerder en daardoor soms wat minder drukke tijden, blijkt ‘vrijheid’ een beperkend begrip.

Want we kunnen het niet alleen. Niet in hoogtijdagen, waarin we een beroep moeten doen op elkaars professionele steun en toeverlaat, al was het maar om het werk af te krijgen. En ook niet nu we elkander vooral nodig hebben voor het betere gunnen en gegund krijgen. We bennen op de wereld om mekaar te helpen nietwaar? Want ‘het schaep met de vijf poten’, daarvan zijn er niet zoveel.

Ken je beperkingen. Maar ook je kwaliteiten. Balancerend tussen die twee koos ik ooit een beroepsnaam die wat mij betreft de lading prima dekt. ‘Tekstschrijver.’ Niet meer en niet minder dan dat. Interviews, artikelen, websites. Tekst, tekst, tekst. Schoenmaker hou je bij je leest, ik kon er prima mee uit de voeten.

Tot halverwege deze week. Samen met een collega (ja, ook tekstschrijver) bezocht ik een symposium voor ondernemers van allerlei achtergrond. ZZP’ers aller sectoren, verenigt u. Inspirerend, zo’n zee aan ZoekendeZakenPartners, en nog wel in de stimulerende thuisbasis van het ministerie van Sociale Zaken en – vooral – Werkgelegenheid.

Maar… “werken is helemaal niet nodig,” opende een van de gastsprekers zijn oratie over de kracht van social media. Het woord ‘workshop’ werd gaandeweg steeds lachwekkender, want volgens de in strak kostuum gestoken redenaar was er bij hem nauwelijks werk aan de winkel, terwijl het geld evengoed bijna vanzelf binnenrolde. “In minder dan veertien maanden had ik mijn eerste miljoen verdiend.” Ondertussen waren er, volgens ZijnZeggenPreek vele gevolgd. Een wakkere kijk op slapend rijk worden? Hoe dat dan allemaal gebeurde, daarover bleef hij in het vage. “Passieve geldstromen, via internet.” Jaja.

Ondanks een hoge dosis argwaan stond ik me in de koffiepauze toch even af te vragen waar je die i-rijkwordenterwijljeslaapt-app zou kunnen downloaden. Ik schrok op uit mijn dromelarijen toen er een vrouwsverschijning in mijn blikveld schoof. Haar baan? Verleidingskunstenaar! 

Even doorvragen – “wat doe je?” – maakte het allemaal wat minder spannend dan de beroepsnaam en het bijbehorend decolleté deden beloven: reorganisatieprocessen begeleiden. Evengoed, mijn ZelfZoProfessioneel klinkende functienaam stak er maar magertjes bij af. Tekstschrijver. Al die dubbele medeklinkers, je gaat er maar van spugen en spetteren. Veel te veel “ksssst”, niks uitnodigends en mysterieus. Tekstschrijver, het bekte ineens niet lekker meer. Sexy ho maar!

Bereidwillig dacht ze mee over alternatieven. Lettercreatief, woordkrachtpatser, zinverbinder ? De ideeënstroom kwam abrupt ten einde toen de ‘selfmade financial hero’ zijn tweede gastcollege had afgerond. Vol overgave gooide ze haar verleidingskunsten in de praktijk en even later stonden ze zij-aan-zij aan een statafeltje te eten. Het was duidelijk, Mrs ZwierigeZwoelPlakker en Mr ZelfZuchtigPak hadden een klik. Hij had zeven (!) sateetjes op zijn bordje. Van die vette, waarschijnlijk uit blik. Ach, een multimiljonair wil ook weleens royaal eten.

Huiswaarts in de trein (tsja, die rijkdom-app is nog niet gedownload, dus de Rolls met chauffeur laat nog even op zich wachten) kreeg ik een geniale ingeving. 

Kort en krachtig. Liefst een beetje internationaal. Geinig geschreven.

TXT.

Kan nóg korter. Met een vleugje wiskunde (het enig leuke dat ik van dat vak heb overgehouden is het wegstrepen).

X!

Alsof dat niet superintrigerend is.

Vanmorgen was ik bij de Open Coffee, een maandelijkse netwerkbijeenkomst waarop ik deze keer onder andere sprak met een Engels vertaler, een fotograaf, een PR-man, een marketingdeskundige en een professionele toerist. Allemaal wilden ze ook weten wat ik doe.

Geloof me, die ene "X" kreeg ik niet over mijn lippen.

Ik ben toch weer teruggevallen. Met wat aarzeling in de stem. Tekstschrijver? Ik hoorde het zelf, dat vraagteken aan het einde. Eigenlijk best goed. Dat nodigt uit tot doorvragen en meer willen weten. Want woorden rijgen, tekstbeeld kleien, zinnen smeden, woordbeeld bouwen dat doe ik allemaal ook. En nog veel meer ; - )

,

Nét werken, dat zakendoen

De toekomst, die heeft de eh… Toekomst! Planning, strategie, vooruitzien (doen de regeerders van nu dat trouwens wel écht?) luidt het parool. Tegen alle klippen op, en een beetje eigenwijs, duik ik zo nu en dan graag nog even in de omgekeerde richting. Terug naar de tijd van toen. Vandeweek was dat met een prachtige filmklassieker van Charlie Chaplin: Modern Times. Dát dan weer wel.

Juist het zien van die film (uit de jaren ’30 van de vorige eeuw!) gaf een licht pijnlijke confrontatie dat ze toch echt voorbij zijn, die ‘moderne’ tijden van weleer. De fabrieksdirecteur had zich verschanst in zijn comfortabele werkkamer, ergens op een geheime plek, alleen bereikbaar voor zijn secretaresse, slank en mooi. Hij vermaakte zich met een puzzel – zo eentje met stukjes – en regeerde het bedrijf met ijzeren hand. De commando’s om ze vooral sneller te laten draaien, de lopende banden, deed hij vanuit zijn luie stoel.

Kom daar tegenwoordig nog eens om. Koffiejuffrouw, portier, receptionist, telefonist, kantinemedewerker, archivaris, boekhouder, postmedewerker, toiletjuffrouw, medewerker personeelszaken oh nee human resources manager. Als ondernemer van nu loop je je benen uit je lijf. Oja, en dan ook nog even werk binnen halen, want zonder gevulde orderportefeuille staat alles stil. En iedereen weet: stilstand, dat is…

Eén grote stap voorwaarts is laten weten dat je er bent. Laten zien dat je bestaat. Nee, niet alleen wat laffig vanachter het computerscherm, maar live, hoogstpersoonlijk erop afstappen. ’t Is nét werken, dat netwerken. Een onmisbaar onderdeel van het ondernemersbestaan.

En ze waren er, bij de Open Coffee. Schone zaken, goede zaken, veilige zaken, fotografische zaken, bruiloftszaken, en niet te vergeten de mogelijkheid om je levensverhaal te laten optekenen. Een soort beeldend portret, altijd leuk voor het nageslacht.

Eigenlijk was het een soort kruidenier vanmorgen in het restaurant van de Parkschouwburg, one stop shopping, van alles te koop. Linked in, maar dan levensecht. Zodra de deskundige een gezicht krijgt, ziet-ie er toch net weer even anders uit.

De crisis is voor niemand onopgemerkt gebleven, maar de passie is er niet minder om. Menigeen zette zich graag even in de lift van de ‘elevator pitch’. Gedreven. Onvoltooid verleden tijd, maar met zoveel enthousiaste aanpakkers hebben we met z’n allen toch goud in handen.

Ik vertrok met een stapeltje visitekaartjes, maar vooral een flinke dosis positieve energie in hoofd en hart. Volgende keer ben ik graag weer van de partij. ’t Is toch bijna een feestje, zoveel mensen die de schouders eronder willen zetten.