De 'verdrietrivier' vanbinnen,
trekt meestal kabbelend zijn spoor.
Soms tornodo’s, waterkolken,
dan weer geruisloos door.
Als louter ijzige stiltes klinken,
is het water vast bevroren.
Glijgevaar? Beter dan verdrinken.
Nog niet alles is verloren.
Zomaar een blik, als zonnestraal,
op een verrassendgoeie dag,
vanuit lieve, oude rimpelogen,
of een stralendblije kinderlach.
Zelfs de dikste ijslaag die smelt stuk.
Tranen?
Dat zijn druppels van geluk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten