De kat of het ei?

Wie kent nog de waarde van etiquette? Vroeger was alles veel simpeler en het leven heerlijk overzichtelijk. Immers, voor iedere zet op het schaakbord dat leven heet, gold een regel. Pardon, etiquette, op z’n Frans. Want uit dat land komt het vandaan, het decorum aan beleefdheidsnormen en omgangsvormen.

Wat ook steevast uit la douce France kwam, was wijn. Is het daarom dat god er zo graag schijnt te vertoeven? Tegenwoordig kan dat de reden niet meer zijn, want met mondialisering en globalisatie komt ons alcoholische druivensap nu zo’n beetje overal vandaan. Daarmee zijn ook de traditiegetrouwe Franse wijnkastelen meer en meer uit de schappen verdwenen. Die chateaux gingen af, en daarmee meteen ook ‘op de fles’.

Kijk vóórdat je gaat drinken vooral eens even naar het plaatje onder de flessenhals. 

‘Het enige wat je weggooit, is de verpakking’ probeerde in de jaren ’70 van de vorige eeuw een reclamestem ons te laten geloven in de twijfelachtige kwaliteit van een brood dat je nog het beste kon gebruiken om er hengelballetjes van te rollen voor bij het vissen. Dat brood was namelijk zo luchtig dat je het als een harmonica kon invouwen. Dat was nou écht gebakken lucht. 

Nee, dan had de Britste popgroep ABC heel wat beter door hoe het werkt. 'You judge book by the cover, and the look of the lover,' zongen ze in ‘The look of love.’

Precies, het oog wil ook wat. Dat hebben de moderne wijnmakers goed in de smiezen. Vrolijkheid alom, nog voor de afdronk.

De Franse vignerons zijn trouwens ook uit een ander vaatje gaan tappen. Vive la France met 'Chat en oeuf' (als humoritische variant op Châteauneuf-du-Pape, letterlijk vertaald het nieuwe kasteel van de paus). De kat of het ei? That’s the (new) question.  Zeker na een glaasje op een heel logische.

Maar... hoe zit het dan met de wijnkwaliteit? Om traditionele critici vóór te zijn, roep ik graag een verhaal uit mijn verleden op. Een vriend raakte zo verbolgen over de strikte eis van zijn schoonmoeder om bij bezoekjes altijd sherry geserveerd te krijgen van exclusief merk, dat hij deze exorbitant dure gewoonte wilde doorbreken. Want van die in zijn ogen verschrikkelijke verspilling kreeg hij het Spaans benauwd. Hij kocht een jerrycan (sherrycan?) voordelige jerez en trechterde die zorgvuldig in de bekende bokaal.

'Heerlijk,' aldus schoonmama. 'Dit verrukkelijke vocht is het geld meer dan waard!'

Sinds die tijd laat ik me zorgeloos leiden door de uitnodigende plaatjes op de fles. Wijn én design, dubbelplezier voor de prijs van één. Ik ben namelijk dol op etiquette. En tuurlijk, ook op wat er in de fles zit.