Na dik 40 jaren voor de klas
is afscheid heus geen sinecure.
Voor haar gevoel begon ze nog maar pas,
wist zij veel dat het zolang zou duren?
Als lieve juf gaf ze maar weinig straf,
in nablijven heeft ze nauwelijks geloofd.
Voor haar werk hoefde ze geen staf,
en ook geen mijter op het hoofd.
Het volkslied, dat is nooit voor haar gezongen,
ook zwaaien uit een auto hoorde er niet bij.
Maar iedere leerling mocht haar, meisje/jongen,
en zij dacht blij: dat is’t belangrijkste voor mij.
Toen de tijd kwam van de afscheidswensen,
voelde zij zich als sint, of toch meer een beetje koningin?
Omringd door al die lieve kinderen en grote mensen,
leek het nog het meest op 'ergens daar tussen in'.
PS.
Voor juf geen tabberd of een hoed,
ze heeft genoeg allure van nature.
Die lieve juf, het ga haar goed,
in een leven dat nog lang mag duren,
…. en gelukkig!
Na 41 jaar voor de klas heeft de liefste juf van Nederland afscheid genomen. Hoe ze zich voelde bij het feestje, op vrijdag de dertiende? Gelukkig én verdrietig. En ook... een beetje goedheiligman en een beetje Hare Majesteit de Koningin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten