En ineens was er toch nog sneeuw. Een 'late witte kerst' dit jaar. Of misschien alvast een vroege? Het maakt niets uit, met blijdschap zie ik hoe de dagen alweer gaan lengen. En kou lijkt dan niet zoveel te deren. Met verkleumde vingers hing ik vanmiddag nieuwe vetbollen in de bomen in de tuin, op de achtergrond een vlieslaagje ijs op de sloot. En toen... ineens... stond daar trots overeind, die ene mooie bloem, knalrood in de verder nog kleurloze ruimte. En juist daardoor zo opvallend prachtig. Het is al bijna weer lente!
Soms duurt het wel een hele poos,
dat het koud is en zo kil,
en dan is er die ene eigenwijze roos
die best nog even bloeien wil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten