Vanuit de verte zag ik haar al komen. Vooral omdat haar rode jas fel afstak tegen het witwinterse landschap. Toen haar zware sneeuwschoenenstap naderde, werd het plaatje verder ingekleurd.
Een vrouw van middelbare leeftijd, haar grijs krullerige kapsel kennelijk nog dik genoeg om een muts overbodig te maken. Ondanks de glibberige ondergrond had ze een ferme tred en ze liet zich niet uit balans brengen door de dartele golden retriever om haar benen.
Overal had ik ze gezien, de bordjes: ‘honden aan de lijn’, maar dit beest liep los. Aanvankelijk had het me ook wat sneu geleken, zo’n gebod op vrijheidsbeperking met zoveel natuur om je heen. Totdat we bij de schaapskooi arriveerden. Want ja, honden en schapen zijn van nature niet bepaald elkaars beste vrienden. ‘We kunnen elkaar wel opvreten’ krijgt in die context soms een macabere lading.
Maar deze hondenbezitster leek de halsband bewust vergeten. Met een fototoestel in een ongehandschoende greep posteerde ze zich bij het hek om de grazende schaapskudde, uitgevoerd in perfecte schutkleur in de dikke sneeuw. Was het daarom dat haar hond holderdebolder voorbij sprong? Andersom waren de schapen direct alert - de koppen geheven, de oren gespitst.
“Bella,” riep de vrouw op hoge toon. “Ik wil vast foto’s maken voor de kerstkaarten voor volgend, eh dit jaar,” meldde ze aan ons en daarbij daalde haar stem een octaaf. Haar stijve vingers kregen de lens van de klikklakcamera niet goed open. Wij waren best bereid een handje te helpen en wat plaatjes te schieten met de onze. Maar hoe krijg je een hond en een schaap in de juiste positie?
Net toen we de hoop een beetje gingen opgeven en zij zich begon te verzoenen met standaardkaarten van een brandend kerstkaarsje of zoiets, ontstond er iets moois.
Een neus-aan-neusbegroeting door de tralies. Niks afdwingen, maar gewoon zijn gang laten gaan.
Nieuwsgierig, argeloos; de interesse was volledig wederzijds. Een prachtige personificatie van de bewering dat uitersten elkaar aantrekken.
De hondensnuit tegen de schapenkop deed denken aan de ‘kunik’, de neuswrijvende begroeting van de Eskimo’s. Brengt de koude het beste in ons boven? Zorgt samen dik onder het vriespunt voor warme gevoelens van verbroedering? In dat geval mag de winter nog wel even duren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten