Vriezen of dooien?

Als kind had ik er al een hekel aan; verhalen met een open einde.

Als je urenlang geduldig hebt zitten wezen in het donker, heb je er toch recht op te weten of dat filmmeisje op het einde gaat trouwen, naar Amerika gaat emigreren of gewoon wel of niet dat vakantiebaantje krijgt? Dat geldt zelfs nog veel meer voor een boek. Bladzij voor bladzij bladerend naar de grote ontknoping die nooit komt, is verschrikkelijk teleurstellend en onbevredigend. Als een mop zonder clou.

Ook sprookjes vond ik meestal teleurstellend. Eerst werd je vol verwachting met de spannendste gebeurtenissen (een appel waarvan je dood kon gaan, een rozenstruik die honderd jaar kon groeien terwijl je zelf lag te slapen, een pompoen die veranderde in een koets) meegesleept, en tot slot doofde bijna ieder verhaal als een nachtkaars uit. Ze leefden nog lang en gelukkig. Ja, amehoela. Hoe lang? Hoe gelukkig? En, wat deden ze dan, om zo gelukkig te worden?

“Lekker juist, zo’n open einde,” zeggen degenen die het niet met me eens zijn. “Dan kan je fijn je eigen fantasie zijn gang laten gaan.” Maar is het niet juist een bewijs van ongebreidelde fantasie als je al die vragen kunt bedenken?

Mij lijkt het zo logisch dat je je in iets verdiept om erachter te komen hoe het afloopt. Niet zomaar een halve flard uit iemands leven in beeld of tekst, maar een kop-romp-staartmodel dat staat als een huis.

Een verhaal zonder plot is leesvoer zonder fijne nasmaak. Wat koop je voor dagen lang herkauwen op al die losse eindjes? Vragen vullen geen gaten.

Geef mij maar duidelijkheid; het kan vriezen of het kan dooien!

Oh, dat is geloof ik niet zo’n goed voorbeeld. Daar wil iedereen nu vast wel het antwoord op.