Gisteren bij thuiskomst lag er een brief op de mat. Een
heuse driedubbelgevouwen brief, in een enveloppe. Geen handgeschreven afzender
op de achterkant. Zelfs geen stempeltje. Gewoon een witte anonieme enveloppe,
met in plaats van een postzegel zo’n onpersoonlijk stempel.
Dat was jammer.
Vroeger kreeg je brieven met soms wat gevlekte adressen,
waaraan je kon zien dat het papier nattigheid had gevoeld. De vaak kleurrijke
postzegels waren een lust voor het oog.
Spannend was het om, zonder naar de afzender te kijken,
aan het handschrift te raden wie de brief gestuurd had.
Tegenwoordig gaat de postmevrouw steeds vaker stilletjes
ons huisje voorbij. En áls ze al de moeite doet even naar rechts af te slaan om
iets in onze hoogstpersoonlijke deurgleuf te deponeren, is het vaak een in
plastic verpakt tijdschrift of zo’n in irritantlichtblauw verpakt bericht van
de Belastingdienst. That’s it!
De vanouds vertrouwde hausse aan tastbare kerstwensen vertoont
jaarlijks zo’n slinking dat het me niets zou verbazen als het woord ‘kerstkaart’
binnen tien jaar uit de Dikke van Dale wordt geschrapt.
Zelf ben ik nog zo’n type van de oude stempel die verjaardagskaarten
stuurt. Ik kies zelfs meestal met veel aandacht een bijpassende postzegel uit. In
ruil krijg ik steeds vaker losse flodders via PC of smartphone. Ongetwijfeld
goedbedoeld, maar ze kunnen toch niet tippen aan het echie van papier. Eén druk
op de verkeerde knop en floep… woorden en wensen zijn in één klap vervlogen.
Terug naar waar ze vandaan kwamen, de gebakken lucht.
Maar nu is er een brief. Begerig rits ik de rug open.
Rechterpink in het kleine gaatje waar geen plaksel zit, dat kunstje ken ik nog.
‘De brievenbus in uw straat gaan verdwijnen’ lees ik in
vogelvlucht. De dichtheid van het brievenbussennetwerk blablabla… niet meer van deze tijd….
Nou worden de postzegels binnenkort al flink duurder. Nu ook
die ouwe vertrouwde bus nog weg? Dan zijn we nog verder van huis.
Waar ik mijn brieven en kaarten binnenkort nog in de
gleuf kan laten glijden? Die ‘location
based service’ is te vinden op… juist: internet!
Een kaartje, kleine moeite, groot plezier. Lang geleden
dat die destijds veelgehoorde vrolijke slogan klonk. Het lijkt ook een steeds
grotere moeite te worden om een kaartje van deur tot deur te laten bezorgen.
Maar dat maakt het plezier er niet minder om!
Dus kom ik met het volgende voorstel. De digitale snelweg
voor alles wat snel MOET, en de langzame route van de papieren post voor
persoonlijke wensen.
Dat wordt zoiets als quick
quick slow. En dan beloof ik dat ik een vreugdedansje maak op de mat bij iedere
handgeschreven kaart of brief. Dan liefst wel met mooie postzegel erop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten