Schapenwolken en mist

Zo'n beetje het mooiste moment van de dag is het verschonen van de kattenbak. Tussen de bomen achter ons huis scharrelen zes schapen, en dat geeft zo’n lekker buitengevoel. Om dat wat te verlengen neem ik me voor die middag een uurtje te gaan bladharken in de tuin. Ik sta net boven een spijkerbroek aan te trekken, als er aan de deur wordt geklopt. Voor Sint en Piet is het nog een beetje vroeg. Wie het zou zijn laat zich kort raden, want er klinkt een luide schreeuw. “Help!” De buurvrouw. “Schaap in de sloot.”

Echtgenoot komt meteen in actie. Als ik achter hem aan ben gerend, staat de zwemmer al weer op het droge, rillend, zijn bruine krulletjes kleddernat. Hij lekt niet louter kleurloos, uit zijn nek drupt bloed. Stroomt bloed! Gebeten door een hond, begrijp ik van het buurmeisje die het heeft zien gebeuren. Manlief rent naar huis voor de verbandtrommel. Geen schaapachtig getreuzel, snelle actie is geboden. Powerlifting met een schaap? Dat lukt, in geval van nood. Wijdbeens wankel ik huiswaarts, het schaap hangend in mijn armen en even voel ik zo’n zwoegende deelnemer aan Krachtpatsers of de Zwaarste Man.

Taakverdeling en teamwork in stroomversnelling. Buurmeisje kondigt de patiënt vast aan bij de dierenarts, buurvrouw haalt nog meer verband, en manlief tovert een groot groen zeil tevoorschijn voor het vervoer. Geen tijd voor dramatiek. Pas als we wegrijden – schaap en ik samen in de achterbak – denk ik even terug de dramatische geboorte van een lammetje, lang geleden in een duistere stal. De voorpootjes zaten verstrikt in de navelstreng, maar de zoon van de boer weigerde de dierenarts te waarschuwen. Het lammetje was dood, moederschaap bloedde … als een rund! In allerijl moest ze worden vervoerd naar de noodslachter, want het was zaterdag. Ook toen zat ik met het schaap tussen mijn knieën achterin, en mijn tranen drupten op de witte wol.

In drie decennia ben ik toch wat stoerder geworden. Zelfs als de dierenarts onze amateuristische verbandwikkels weghaalt, maar er geen doekjes om windt: hier is geen redding meer mogelijk.

Nu is het alleen nog wachten op de komst van zijn eigenaar die toestemming moet geven voor de injectie die leven verandert in grazige weiden waar schapen kunnen ronddartelen, samen met huppelende honden zonder scherpe tanden, onder een blauwe lucht. Of hooguit een schapenwolkje.

In shock blijft het arme schaap achter in zijn hokje. Precies als wij teruglopen naar de auto, arriveert de schapenman, met een meisje dat vast zijn dochter is. Snikkend. Stoerheid komt met de jaren. 

De ongrijpbare fase tussen waak en slaap duurt die avond langer dan normaal. Schaapjes tellen? Beter van niet.

Een nieuwe dag, en de kattenbak is alweer verschoond. Er hingen flarden mist tussen de bomen, dus alle schapen waren onzichtbaar. Gelukkig.

Met dank aan Sandra en Yvonne Graaf