Wij, moderne mensen uit de maatschappij van nu, zitten veel te veel binnen. Vaak met de ogen aan het scherm van computer, e-reader of telefoon gekleefd. Terwijl via het wereldwijde web onze virtual reality steeds verder reikt, hoeven we in werkelijkheid nog nauwelijks een stap buiten de deur te zetten. Waarom zouden we ook? Met internet haal je de hele wereld in huis.
Met het oranje streetviewpoppetje van Google Maps bekijken we alvast de omgeving van het vakantieappartement in Zuid-Spanje. De webcam van het modernekunstmuseum geeft ons in de luie stoel een live impressie van de nieuwste collectie. En met een smartphone heb je al helemaal geen kans om even los te komen van al die digitale netwerken. We blijven zonder problemen verbonden, draadloos, 24 uur per dag.
Liggen onze ‘human footprints’ binnenkort alleen nog maar op internet? Het lijkt nog zo kort geleden dat Klein Duimpje broodkruimeltjes achter zich aanstrooide om in het grote bos de weg terug naar huis te kunnen vinden. Nu is de sprookjestijd voorbij en zijn ‘breadcrumps’ het ICT-jargon voor onze bewegingen op www. We surfen van website naar website, en via een ingenieus netwerk van hyperlinks blijft er niets onopgemerkt voor het allesziende oog van Google.
Af en toe even losbreken uit dat oerwoud der digitalisering is broodnodig, voor body en mind. Ontsnappen uit de wereld van ‘elektriek en ICT-techniek’. Helemaal!
Ik verheug me enorm op een dagje rondstappen in de natuur en om dat zo relaxed mogelijk te doen, selecteer ik zo’n handige paaltjeswandeling. Daarbij hoef je alleen maar vanuit je ooghoeken de rode, gele of groene koppen van de wegwijzers op kniehoogte in de gaten te houden en loopt de route verder vanzelf.
Het loopt allemaal anders! Als ik bij het startpunt de knapzak op mijn rug hang, tovert mijn wandelgezel een grijs apparaatje tevoorschijn dat qua uiterlijk het midden houdt tussen mobiele telefoon en groot uitgevallen MP3-speler. Allebei mis. Het blijkt een GPS voor voetgangers.
“Dan kunnen we niet verdwalen en kan je lekker doorwandelen.”
Verdwalen in de kleine en overgecultiveerde natuurgebieden in Nederland lijkt me een kunst op zich. En dat dóórwandelen klopt ook al niet.
Bij het zien van zo’n afgezaagd gekleurd boomstammetje in het zijpad staat het toch als paal boven water waarheen de weg leidt? Niet voor de gecomputergestuurde wandelaar. De way points van de GPS beslissen anders en daarom moeten we éérst rechtdoor - in de verkeerde richting! - lopen, de oren gespitst op het geautomatiseerde GPS-piepje ten teken van routeverandering. Keer op keer keren we pas 500 meter later op onze schreden om, om alsnog het pad in te slaan dat ik tien minuten terug al had willen nemen.
Het is voor mij heus geen probleem om de wandeling qua afstand te rekken, maar dat het looptempo terugzakt tot tergende traagheid is irritant. Maar ja, als je voortdurend op je GPS-scherm loopt te turen, is het risico op struikelgevaar immens, met al die takken en boomwortels in het bos.
Terwijl ik mijn uiterste best doe me af te sluiten voor het zinloos computergeweld in de vrije natuur, krijg ik abrupt het GPS-schermpje onder mijn neus gedrukt. Dan is me duidelijk waarom dit systeem niet werkt. Op een vlak van hooguit drie bij drie centimeter staat, geloof ik, zelfs Moskou in de rechterbovenhoek. Oké, ik ben best bereid tot thinking out of the box. Maar of de coördinaten van het Rode Plein veel houvast bieden in de bossen van Schoorl?
Pas de volgende morgen bekijk ik mijn tijdens de wandeltocht genomen foto’s, digitaal, op de PC. Vol verbazing zie ik de highlandkoeien tussen de bomen. Heb ik die eigenlijk wel in het echt gezien?
Of alleen maar door de cameralens? Ik geloof het laatste. Oh way!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten