Hector

Ze was een geboren dierenactivist. Niet zo eentje die Mac Donalds filialen in de hens stak of honderden nertsen de kou in stuurde die bedoeld waren voor warme winterjas. Nee, ze was meer het type dierenredder.

Lag er in het metrostation een duif gewond, dan joeg ze haar collega’s de schrik op het lijf door het luid koerende slachtoffer mee te nemenbnaar kantoor. Menig jonge merel redde ze na een mislukte luchtdoop uit de klauwen van de kat. En in de vluchtstrook zag ze een prima noodstop voor het oppikken van een klapwiekende meeuw uit de middenberm.

Bij de dierenopvang kenden ze haar al. Eigenlijk was ze een soort verlengstuk.

Toen ze op een zomeravond met drie dampende plastic zakjes van de Chinees over het viaduct naar huis reed, dook er naast haar auto een luid blaffende hond op. Met de snelweg onder zich overzag haar betrokken blik direct de situatie, zeker na de treurige reportage over uitpuilende dierenasiels. Mensen waren béésten!

Zonder aarzeling zwenkte ze de weg af, over het grintpad naar een boerderij. Weinig woorden waren nodig. Boer en boerin snapten direct de ernst van de zaak. Gedrieën keken ze tevreden hoe de hond lawaaiig stond te slobberen uit de plastic waterbak die hem was voorgezet. Wie weet hoe lang hij al in paniek had lopen rennen, de stakker.

GSM-gerinkel. Haar vriend, die belde waar ze bleef, wist ze in een paar seconden het zwijgen op te leggen. Er waren nu wel belangrijkere dingen dan koud geworden bami.

Overleg met het boerenpaar over vervolgstappen.

Op de achtergrond kwam een bromgeluid steeds dichterbij. Een man met klompen op een Puch, zijn gezicht omlijst door zo’n ouderwetse witte pothelm.

“Hector!”
Als een hazewindhond schoot het dier overeind, met één poot struikelend over de waterbak.
“Hij gaat niet meer helemaal mee naar m’n schapen, daarvoor is-e te oud.”

Een opgestoken hand als groet en weg was hij.
Samen met z’n trouwe hond.