Aftuigen

“Oprotten, ik ruk je ballen eraf. Mijn huis uit!” In een film of documentaire word je er soms tijdig voor gewaarschuwd – schokkende beelden – maar in het echte leven kan het er even hard aan toe gaan. Toegegeven, ook niet altijd volledig onverwachts. Is het doordat de opgekropte emoties te lang zijn ingehouden tijdens de kersttijd die vooral vredig moet zijn, dat ze er kort na de start van het nieuwe jaar in één klap uitstromen?

Het is niet toevallig dat de meeste songteksten over liefde gaan. Wij mensen hebben iemand nodig, iemand om te koesteren en bewonderend naar te kijken. Dat is niet gek, maar gewoon heel normaal. Dat zit in onze genen.

Op wat voor type we ook vallen – stevig postuur of slanke den – het begint bijna vaak met die spannende eerste stap: versieren! Als dat gelukt is, klingelt op de achtergrond zachtjes dat vrolijke lied.

`Je bent binnen

Binnen in m'n hart

Binnen in m'n ziel

Binnen in de droom

Die ik met je wil beginnen´

Helaas, zelfs tegenover het zelfverkozen stralend middelpunt van ons leven wordt de veelbelovend klinkende toekomstmuziek niet altijd waarheid. Binnen een maand is het soms alweer bekeken. Zelfs zo´n stoer en onverschrokken type, zo eentje met ballen zeg maar, kan zien aankomen waar het op uitdraait. Een breuk!

Er is een tijd van komen en gaan. Wat dat laatste betekent, wordt snel genoeg duidelijk.

Zomaar van de een op de andere dag is het feest voorbij en komt hij er niet meer in. Dakloos zoekt hij aansluiting bij wat lotgenoten. 

Van het leven op straat raken ze wat viezig en vervuild, af en toe pist er zelfs een hond tegen hen aan. Geen greintje respect. Is dat vanwege die kring van afgedankte naalden om hen heen? Meer dood dan levend kruipen ze bijeen. Nu de vuur en vlam van het liefdesleven voorbij zijn, zoeken ze rillend van koude wat warmte bij elkaar.

Maar op een dag is alle kilte teneinde. Na de ´vrede op aarde´-periode lijkt dit even verdacht op de hel. Maar dan horen zij d´engelen zingen. Een gigantisch inferno doet alle ijzigheid in één keer wegsmelten. Geen wonder dat dit ´vreugdevuur´ heet.

PS.

Aftakelen, afranselen, toetakelen. Ook ik moet binnenkort de strijd aangaan. Oftewel: de kerstboom aftuigen. Zijn hangende takken doen een beetje denken aan een treurwilg. Geen wonder, hij weet wat’m te wachten staat. Tuurlijk heb ik weleens gedacht over zo'n uitvouwbaar kunstexemplaar. Maar elf maanden opgesloten worden in een donkere doos op zolder? Dat is toch ook geen piekervaring.

Gelukkig is het alweer bijna Pasen. Dan gaan we lekker eieren schilderen. 

Is dat niet de beste houding in het nieuwe jaar: vooruitzien? 

Ik wens jullie allemaal mooie toekomstmuziek voor 2013.