Hij brengt geen bossen rozen
en ook geen parelsnoeren mee,
maar wel liefdes metamorfose,
miljoenen kristallen uit de zee.
Zo'n zee van zuivere kristallen,
uitgestald als poëzie van zand,
om beter in de smaak te vallen,
als zoetgevooisde klanken aanbeland.
Onvermijdelijk wel, na dat belanden,
vaak snel weer door de wind verward,
zullen ware woorden toch niet stranden,
voor eeuwig geschreven in het hart.
’t Hart bloeit op bij liedjes van verlangen,
meer dan bij kletterend klatergoud,
zolang de boodschap maar blijft hangen,
hoe kristalzuiver veel hij van je houdt.
(Een futuristisch apparaat, verend op versleten
kinderwagenwielen, al een heel leven achter de rug, maakt poëzie van
vergankelijkheid, voor wie even wat verder kijkt.)
Gezien bij Dutch Designweek Eindhoven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten