Nieuw Amsterdams Pijl

Wie denkt dat dit per ongeluk fout geschreven is; die ‘ij’ staat er bewust. Denk echter niet dat ik zelf nooit weifel of twijfel, want ja… je kunt het verschil niet horen.

“Sommigen denken dat levenskunst betekent een probleemloos leven lijden.” Dat was het zinnetje waarmee een gelukscoach vanmorgen mijn mailbox wist te bereiken. Het was nog vroeg, maar ik was wakker genoeg om het een raar beeld te vinden; lijden én geluk. Een contradictio in terminis. Je leven lijden??? Dat riekt toch meer naar ongeluk?

Bovendien, als er iets ongelukkig maakt, is het wel dat je niet de leider bent van je eigen levensloop. Toegegeven, er komen vast allerlei ‘apen en beren’ op je pad (“probleemloos leven bestaat niet”) maar zolang je maar met eigenwijsheid de hobbels wat kunt omzeilen, valt het misschien nog mee.

Terwijl het prototype pessimist neigt het bijltje erbij neer te smijten, want… d’r is toch allemaal niks aan te doen (aldus een wegwijsboek voor positief denken) stippelt de optimist liever zelf de route uit. Vrijheid-blijheid! 

Tuurlijk kies ik graag voor de optimistische route, voor zover dat lukt.

Een paar weken terug had ik een afspraakje in Amsterdam. Met mijn dochter. Ik zou haar ophalen bij haar werk en daarna zouden we samen eten in een tot restaurant omgebouwd badhuis. 

Tramlijn 52 vertrok precies voor het Centraal Station, dus geen centje pijn, de eindbestemming was al bijna bereikt. Maar tot mijn stomme verbazing piepte en knarste het lint van ijzeren wagentjes sierlijk door de hoofdstedelijke straten om tenslotte weer tot staan te komen op hetzelfde plein waar ik was ingestapt.

Als het een indicatie is voor IQ hoe veel gepijnig eraan vooraf ging voordat ik eindelijk snapte dat diezelfde tram ook de ándere kant op gaat, ben ik bang dat ik niet erg hoog ga eindigen.

Ik ben sowieso nogal eens de weg kwijt. TomTom ten spijt leiden wegomleidingen nog regelmatig tot een lijdensweg. Het is eigenlijk een wonder dat mijn spermacel ooit het ei heeft bereikt. Of zit juist daarin de navigatie? In mijn geval niet ondenkbaar, want qua spoorzoeker voel ik me vaak een ei.

Zodra ik weer haastig was ingestapt, rinkelde mijn mobiel. Op speaker! Daar schalde mijn dochter luidkeels: “Mammie,” met een licht spottend accentje op de ‘ie’. “Waar ben jij eigenlijk nu?” Een gratis rondje gein voor de hele tram.

Robert Long zong het vroeger stemmig. “Het leven was lijden, als je danste een heiden.”

Lachen om je eigen gekkigheid, dat zet bij mij nogal eens de toon. Zo’n beetje de beste wegwijzer naar geluk, ik voel het aan mijn water, ver stijgend boven het Nieuw Amsterdams Peil.

Toch past hier beter die lange ‘ij’.

Leven op de koers van humor; dat is waar ik met plezier mijn pijl op richt.