Er was
eens…
een land
waar mensen zó bruisten van geluk dat ze niet stil konden zitten. Zelfs niet
stil konden blijven staan. Om uiting te geven aan die flow van positieve energie waarop hun levensmotor moeiteloos overuren
draaide (als een soort perpetuum mobile) zochten zij het hogerop. Ja,
letterlijk!
Hun geluk
schreeuwden ze van de daken. De personificatie van het vrolijke lied van Pharell
Williams: Happiness. De hele wereld mocht het horen in wat voor fan-tas-tisch
land zij woonden. Uit pure vreugde draaiden ze met hun heupen, zwaaiden ze met
hun handen. Ze balanceerden zelfs op hun handen. Feets up in the air. Ondersteboven van geluk!
Helaas…
het leven
is geen sprookje. En dat fantastische paradijs bestond alleen maar in de verbeelding van drie jonge jongens en drie jonge meisjes die even wilden
ontsnappen aan de grauwe werkelijkheid.
Kanteling
van perspectief van sprookje naar het echte leven bracht hen weer snel met
beide benen op de grond. ‘Kom van dat dak af’ en niks ‘Dirty dancing’ en dat
ook nog zonder vrolijke ondertoon.
Ze
werden in de boeien geslagen en afgevoerd naar de gevangenis. Een paar dagen
later moesten ze op de nationale televisie berouw tonen over hun schandalige
onbetamelijke gedrag en het overtreden van de normen en waarden.
Want
laat één ding duidelijk zijn, uitspattingen van geluk, daar wordt korte metten
mee gemaakt. Gelukkige mensen in een land, dat moeten we niet hebben. Of ze
lang zullen leven, die zes jonge mensen, dat is voor iedereen een kwestie met
een open eind. Of het ook gelúkkig zal zijn? Ik ben bang dat ik het antwoord op
die vraag al weet. Want laat één ding duidelijk zijn: het leven is géén
sprookje!
(Het land waarin zich dit allemaal afspeelde, zeer recent, bestaat écht.
Het heet Iran.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten