Op je tellen passen... of juist loslaten?

Ja, morgen kan ik er weer tegen,

alleen maar leuke dingen op mijn bord,

besef van ‘ik kom niets tekort’,

blijdschap om alles wat ik heb gekregen.

Die euforie kan niet meer stuk.

Wat is de betekenis van pech?

Verlies, dat lijkt ineens wel erg ver weg,

want ik ben geboren voor ‘t geluk!

Maar ’s avonds als er niemand kijkt,

mogen de emoties even stromen.

Verlangen naar de mooiste dromen,

want dingen zijn soms anders dan het lijkt,

En zeg nou zelf, het is maar nét,

waarop jij je zelf wilt concentreren.

Optimisme moet je al doende leren,

dan lijkt je leven net een pretpakket.

Grijpen van momenten van geluk,

in plaats van grenzeloos verlangen,

gewoon een kwestie van goed vangen,

dan vallen ze niet zo heel snel stuk.

Maar ’s avonds als er niemand kijkt,

mogen de emoties even stromen.

Verlangen naar de mooiste dromen,

want dingen zijn soms anders dan het lijkt,

De durf je te kleden voor vrij leven,

in minirok of rare felle trui,

aan strakke regels fijn de brui,

de rode draad ook zelf geweven.

Niet beperkt door ritme of door maat,

lekker lallend liedjes zingen,

en ook ongebreideld swingen,

go with the flow, zoals het gaat.

Maar ’s avonds als er niemand kijkt,

mogen de emoties even stromen.

Verlangen naar de mooiste dromen,

want dingen zijn soms anders dan het lijkt,

Wie dat ene trucje eenmaal kent,

verandering van focus,

’t is bijna hokus pokus,

voelt zich door het leven echt verwend.

Voor wie bereid is om het zo te zien,
het leven, dat is prachtig.

Wie dat kan, die is krachtig,

en telt voluit, van één tot tien

Maar ’s avonds als er niemand kijkt,

mogen de emoties even stromen.

Verlangen naar de mooiste dromen,

want dingen zijn soms anders dan het lijkt,

Nog snel wat wijze woorden tot besluit,
nog eventjes vertellen,

je zegeningen tellen …

dat doe je toch ’t best, vooruit!

Het recept van Levenskunst

TafeltjeDekje. Haar ervaringen met deze maaltijdservice, brengen me naar mevrouw Jansen, 86. Waarom het zelf kokkerellen niet meer ging, is een aaneenschakeling van incidenten. De botsing met een camper, haar auto op een voorrangsweg en zijzelf in coma afgevoerd naar het ziekenhuis, ontwakend met littekens en een gewonde linkerarm. Een knieoperatie. En - de genadeklap - een verbrijzelde elleboog door een val op een betonnen vloer, een pijnlijke operatiemisser en een armprothese. Het aardappels afgieten werd voor altijd onmogelijk.

De dagelijks aan huis bezorgde warme maaltijd maakt het beter te verteren. De porties royaal, maar wie de oorlog heeft meegemaakt, gooit niet gauw iets weg.

Er komt meer ter tafel dan de bevrediging van primaire levensbehoeften.

Het dubbele afscheid van haar man. Na tientallen jaren samen vervloog zijn geest naar verre oorden. Op het laatst herkende hij zijn kinderen niet meer.

“Maar als hij mij aankeek, was er die vage zweem van herkenning.”

Er lichten kleine lampjes op in haar ogen.

De enige middag dat ze weg was, is hij gestorven. Bij thuiskomst vond ze hem, voorover op de huiskamervloer. Overeind trekken lukte niet meer.

“Hij viel wel vaker, maar deze keer voelde hij zo koud.”

Het verdriet om het geen afscheid hebben kunnen nemen en het grote gemis wordt weggestreept tegen de lijdensweg die hem bespaard is gebleven.

De grote villa is verruild voor een appartement. Luxe, maar onbekend. Op de avond van de verhuizing heeft ze, samen met haar kinderen, nog koffie gedronken, in het kale, lege huis.

“Na afloop met z’n allen naar de Chinees. Je moet het toch zelf gezellig maken!”

Dat doet ze, met fleurige bloembakken op het grijze balkon, het rode gietertje paraat.

Bij mijn vertrek gaat ze mee naar beneden. Een bosje tulpen brengen naar de buurvrouw.

“Ze is zo oud en zo alleen. En zelf heb ik zoveel geluk mogen ervaren.”

Eén hand voor houvast aan de rollator, zwaait ze me uitbundig na.

Het kijkje in de keuken van haar leven, is voedsel voor de geest.

Zelf koken lukt niet meer, maar deze mevrouw kent het geheime recept voor Levenskunst.