Goed nieuws brengen is leuk. Maar hoe verpak je teleurstellende, bedroevende, deerniswekkende berichten? Met die vraag - en hoop op antwoord - perste ik me op een van de eerste echte lentedagen in een warm zaaltje van de universiteit van Utrecht. Aan de hand van een rijke mix aan voorbeelden prikkelde een hoogleraar van de Faculteit der Letteren tot filosoferen over directe en indirecte methodieken.
Hoe vertel je iemand dat een geplande vliegreis wordt afgeblazen? Recht voor z’n raap - uw vlucht is geannuleerd - en daarna, de aandacht op scherp, de uitleg? Of met een introducerend regiment aan argumenten over stakingen en storingen op de luchthaven? Ik schaar me bij de ‘optie 1-stemmers’. Want wat heb je aan al die omwegen als je in de tekstuele aanvliegroute al op je Hollandse klompen aanvoelt dat die week Malediven vervliegt?
De met veel spijtbetuigingen aangeklede brief van een telefoonleverancier dat het door een val gebroken GSM-schermpje ‘jammer genoeg’ niet vergoed kan worden, maakt de onfortuinlijke klant juist extra boos. Dit leedwezen is niet oprecht. Als die mobielfabrikant écht berouw had, zou deze wat meer coulance tonen. Geen woorden maar daden!
Ook de kanaalkeuze blijkt een punt van overweging. Afbericht op een sollicitatie. Kan dat per e-mail? Of is een brief (voorzien van vulpengeschreven handtekening en mondgeplakte postzegel) toch net wat persoonlijker?
Bij de overlijdensberichten slaat de levendige discussie even dood. Onwillekeurig vervliegen mijn gedachten kortstondig naar de speciale website waarop nabestaanden een ‘online tribute’ kunnen aanleggen. Bij de les blijven!
En hoe vertel je iemand in de spreekkamer van de dokter een beetje menswaardig dat lang leven er niet meer in zit? Niet om de hete brij heen draaien, maar meteen zeggen wat je op je lever hebt? Wij Nederlanders schijnen van recht voor zijn raap te houden, maar onze multiculturele samenleving vraagt om nieuwe normen en waarden.
Eén ding is duidelijk, een pasklaar recept is er niet.
In het verlangen om de snel gepresenteerde kennisoverdracht later nog eens rustig te kunnen nalezen, krassen pennen radeloos snel over het papier. Onbegonnen werk.
De vraag om de presentatie als hand-out mee te krijgen, klinkt hoopvol.
Het antwoord, kort en krachtig. “Nee!”
Slecht nieuws presenteren; het blijft een kwestie van gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten