Ruwe kreukels op haar wangen,
lijnen van de chaos in haar hoofd.
Klanken van liedjes van verlangen,
lijken soms voor altijd uitgedoofd.
De nagalm uit een zwart verleden,
legt zij vol vuur het zwijgen op.
Geen wil meer, moe gestreden,
uitgeblust geheven handen: STOP!
Herfstwandelend door het leven
bladmuziek ritselend rond de voeten.
Tussen boom en bos is daar heel even,
besef van hoe’t eigenlijk had gemoeten.
In zo’n stemming wil ze keihard zingen,
overstemmen van onverwerkt verdriet.
Maar valse noten kunnen niet verdringen,
hoe hard ze schreeuwt, het lukt haar niet.
In die bodemloze leegte diep van binnen,
trilt onverwachts een gevoelige snaar.
Wie weet zo’n klankkast mooier te beminnen,
dan een ware klankenkunstenaar.
Blindelings vertrouwen tovert hij tot leven,
zijn spreuk: “ik zie ik zie, wat jij niet ziet”,
schept ruimte in haar hart voor veel beleven.
Zij pakt de pen en schrijft … een levenslied.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten