Elektrische tijd

Mijn mondhygiëniste heeft altijd wat te mopperen. Vooral over mijn poetsgedrag. Dat doe ik nog handmatig, en dat is hartstikke fout! “Elektrische tandenborstel,” meldt ze, met klemtoon op iedere lettergreep.

Een gebitje poetsen, dat kan toch zeker wel zonder elektriek? Het gaat me niet eens om de aanschaf van zo’n vibrator met borstel (want zo duur zijn ze niet). Het is mijn persoonlijk principe dat veel te kostbaar is om prijs te geven: dingen doen op eigen kracht!

De buxusheggen in de tuin snoei ik met zo’n oude vertrouwde heggenschaar met langs elkaar glijdende snijvlakken. Dat gaat gepaard met rustgevend knirp-knirp. Je kunt de blaadjes bijna horen vallen. Kom daar eens om met het motorieke vrroemmmm van de elektrische heggenhakker.

Zelfs taart en rollade worden al jarenlang gesneden met het elektrisch mes.

Mensen, wat mankeert er aan onze handen?

En nu worden de hulpmotoren ook al ingezet voor onze benen. Als ik op een zonnige zondagmiddag relaxed een rondje fiets, word ik links en rechts ingehaald door mensen met beduidend wat meer jaren op de teller. Ik moet flink aanpoten om ze bij te benen. Ogenschijnlijk onvermoeibaar scheuren ze voorbij. Met pokerface over de brug, geen versnelde ademhaling te bespeuren, zelfs niet bij straffe tegenwind. Zonder te hijgen de helling op? Jaja, daar trappen we niet in!

What you see is not what you get. Want ze lijken te rijden op zo’n solide ouderwetse Gazelle met ferme draai, maar hebben een stiekeme elektromotor die bij iedere trapbeweging een flinke zet extra geeft. Pas wie echt oplettend kijkt, ziet de blikken trommel in het wiel of de ietwat verdikte buis van het frame. En het kan nog stiekemer; sommige steuntjes in de rug zitten verstopt in de fietstas. De actieradius is totaal afhankelijk van de capaciteit van de accu. Is de batterij leeg, dan zijn ze zelf ook uitgeschakeld.

Tuurlijk, het mag allemaal. Hulpmiddelen zijn er om het leven makkelijker te maken. Zelf stop ik ook regelmatig de natte was in de droger in plaats van dat ik alles buiten laat wapperen. Maar die elektrieken fietsen zijn soms een gevaar op de weg. Als je sneller gaat dan je denkt, houdt de fijne motoriek lang niet altijd gelijke tred. Niet zelden moet ik hard in de rem omdat er een ‘motormuis’ in cognito mijn pad kruist zonder uit te kijken. Daar was namelijk niet eens tijd voor.

De oplossing? Misschien zo’n hoog vlaggetje aan een stok op de bagagedrager dat nu vooral nog gebruikt wordt op kinderfietsjes? Of gewoon een duidelijk zichtbare hulpmotor. Kunnen de andere fietsers ook nog eens lachen.

Tot slot, ik denk dat bij de nieuwste spellingsaanpassing het lastige ‘elektriciteit’ ook goedgekeurd gaat worden als ‘elektrische tijd’. Tot die tijd trap ik er lekker obstinaat nog een beetje tegenaan. Volledig op eigen kracht, zonder hulpmotor.