Roestige scharnieren in mijn hoofd

Soms zie je, ergens langs een bospad, van die roodbruine, door corrosie aangetaste treinrails die in onbruik zijn geraakt. Te duur om ze weg te halen, blijven ze daar maar liggen. Het dode spoor van een ver verleden. Ook zonder concrete eindbestemming hebben ze nog wel degelijk een functie; een waarschuwing, samen te ballen in twee woordjes: rust roest!

Wat je niet gebruikt, verstoft en verslapt. Dat geldt zowel voor ongelezen boeken in de kast als jammer genoeg ook voor buik- en armspieren. Ach, misschien die boeken regelmatig even liften? Dan wappert het stof eraf en perfectioneer je meteen je pezen. De zogeheten win-winsituatie.  

In werkelijkheid wordt stoffen, zemen en zwabberen (bestaat dat laatste eigenlijk nog wel?) steeds vaker uitbesteed aan de interieurverzorgster. Bijna dagelijks komt er hier wel eentje de straat in fietsen, mandje met schoonmaakspullen voorop. Om zelf ook voldoende beweging te krijgen, bezoeken de bewoners de sportschool. Liefst met de auto. Een inmiddels uitgebalanceerde onlogica.

Meer zorgen maak ik me over de werking van die andere grote spier, die van het brein. Wat lijkt het al lang geleden, vroeger op school: tafels, Duitse naamvallen… complete reeksen stampten we in ons hoofd. Nuttig? In ieder geval wel een koploper om je brein een beetje in de running te houden.

Alles wat we nu nog moeten onthouden, wordt opgeslagen op de harde schijf. De externe, wel te verstaan. Eén geruststelling, dat komt geen enge operatieve ingreep aan te pas, Maar hoe zit het met de knarsende raderen in ons hoofd? 
Iets willen weten? Opzoeken bij www.simsalabim, mijn brein een 'googledoos'. 

En dan hebben we het nog niet eens over de smartphone die zo'n beetje alle parate kennis (telefoonnummer van tante Mien?) heeft ingepikt. Alleen, wat als de batterij leeg is? Ben ik dan zelf ook meteen buiten gebruik? 

We zoeken niet eens meer houvast meer aan ezelsbruggetjes. Die dieren schijnen trouwens vele malen slimmer dan wij onszelf wijsmaken, terwijl ons eigen IQ hard hollend in onbruik raakt. 
Stop! Vanaf vandaag ga ik ze doorsmeren, de roestige scharnieren in mijn hoofd. Ze hebben verontrustende namen als ‘hersenkrakers’ en ‘breinbrekers’ die push-ups voor het brein. Maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Memory en Tetris here I come!

PS. 

Net 'Digitale Dementie' achter de kiezen, van Manfred Spitzer, een Duitse geheugenonderzoeker die probeert te bewijzen dat hoe meer we gebruikmaken van computers, hoe meer ons geheugen terugloopt. Ik had gehoopt op interessante bewijzen die mijn vrees en vermoeden konden staven, maar extra overtuigd ben ik niet geraakt door de auteur die een beetje blijft steken in de kwalijke effecten van computerspellen en zelf niet eens televisie kijkt (dus niet bepaald ervaringsdeskundige is).

Maar... wel ben ik ineens meer gaan nadenken over de effecten van het 'uitbesteden' van geheugencapaciteit naar computerbestanden en wolkenmassa's. Dát heeft die Spitzer dan toch in ieder geval bereikt. 

PS.2

Wie ook interesse heeft weer eens een lichtje aan te steken onder de duistere hersenpan? Kijk op: www.lumosity.com