Twintig jaar terug verloor
ik mijn werk. Een grote carrière was het niet, mijn parttimebaan, wel perfect te combineren met een jong gezin. Het salaris was ook
niet om over naar huis te schrijven. Evengoed een gemis, vooral gevoelsmatig.
Je hand ophouden bij je partner was destijds nog lang niet zo vreemd als nu –
girlpower en machamoederschap – maar ik vond het niet oké.
Het verdwijnen van de dagelijkse drijfveer om op de fiets
van basisschool naar werkplek te scheuren en op tijd (lees: vóórdat de school
uitging) weer terug, voelde eventjes als verlichting. Daarna als groot verlies.
Toen alle planten buiten hadden gestaan, lekker natgeregend en stofvrij, en
alle kussens van de bank in de wasmachine hadden gezeten, wist ik van gekkigheid
niet meer wat te doen. Met zoveel vrije tijd te vullen, kreeg ik al keuzestress
voordat het bestond.
Omscholen, doorleren en opnieuw beginnen. Totdat
de wereld grondig veranderde. Dit keer niet alleen de mijne. Allerlei vaklieden en specialisten zijn ineens overbodig. De
handige timmerman heeft zijn hamer noodgedwongen verruild voor een hengel. De
helft van het zelf ontworpen bedrijfspand van een architectenbureau echoot eng
hol door de leegte, en de struise operatieassistente die de laatste jaren als
vliegende keep haar handen in latex handschoenen stak in allerlei ziekenhuizen,
is verdacht vaak aan het bloemschikken.
Baanbreed overleven gaat nu om ‘thinking out of the box’
en grensverleggend denken. Als er iemand is die daartoe prima in staat is, zijn
het wel Natascha, Elena en Olga; Russische vrouwen die dolgraag naar Nederland
willen komen om ‘mijn dromen’ te vervullen. Het idee is prima, alleen gemikt in
de verkeerde mailbox, ben ik bang. Ik heb er weleens eentje teruggeschreven dat
ik haar best de Zaanse Schans wil laten zien, maar nooit een reactie gekregen.
Niet alleen op internationale schaal heeft mailverkeer de
papieren communicatie verdrongen. Er rolt hier zelden nog een vakantiekaartje,
laat staan een persoonlijk geadresseerde brief in de bus, dat maakt een
beroepsgroep bijna overbodig. De postbodes hadden een in het oog springende methode
om daartegen te protesteren. Nu ze hun werkpet aan de kapstok konden laten
hangen, stapten ze met stripteaseflair uit hun werkkostuum.
De publieke
opinie over tekst lijkt ook steeds minder om het lijf te hebben:
“Letters en woorden rijgen, dat kan iedereen!”
In die context begin ik een beetje onrustig op mijn stoel te draaien. Nu
klim ik nog altijd in de pen voor het verdienen van de kost, maar misschien toch eens een omschoolcursus overwegen? Bijvoorbeeld… paaldansen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten