De eerste zak
kruidnoten is alweer in huis. Nog dicht! Een beetje geduld heb ik heus wel. Soms.
En voordat de eerste letters op papier staan voor de jaarlijkse poëzie bij de
surpriseknutselarijen, moet me even iets anders van het (borstplaat)hart. Want
was las ik vanmorgen in de krant? Ons Sinterklaasfeest ‘met alle elementen die
daarbij horen’ (lees: inclusief Zwarte Piet) komt op de longlist Nationale
Inventaris Immaterieel Cultureel Erfgoed in Nederland.
Is die lijst van Nederlandse volkstradities bedoeld voor volgende
generaties? Als overzichtelijk naslagwerk (ambachten en beroepen, culinaire
tradities, feesten en vieringen)? In dat geval ben ik vóór.
Alle ogen zijn nu wel gericht op Piet, maar dat is - zelfs in
alle kleuren van de regenboog - mijns inziens een veel te beperkt blikveld. Er
zijn zoveel meer redenen om Sint Nicolaas met toebehoren voor eens en voor altijd
te begraven in de culturele oude doos.
Kijk alleen al naar al dat voedsel dat bij deze traditie
schijnt te horen. Speculaas, niet voor niets met de S van suiker. Gevulde speculaas, nóg erger.
Bomvol verzadigde vetten, dat is bijna vragen om verhoogd cholesterol en hart-
en vaatziekten. Pepernoten? Die krijg je nooit meer weggepoetst. Marsepein. Die
laatste lettergreep had beter met ‘ij’ geschreven kunnen worden, want die als
wortel en aardappel vermomde calorieënbommen doen gewoon zeer aan je glazuur. En
vergeet niet dat eeuwige gesoebat om die chocoladerepen. Kinderen met een
moeilijke beginletter moeten zich jaar na jaar zien te behelpen met die eeuwige S of P.
Of M. Van moeder? Wat speelt die in vredesnaam voor rol in het complot? Want
zij is - eMANcipatie - toch zeker niet de enige die al die tassen vol
zoetigheid huis binnensleept? Dat kan echt niet meer. Boterletters!
Die eeuwige lange baard van Sinterklaas geeft mij steeds
meer een onveilig gevoel. En is het écht ethisch verantwoord om de kwetsbaarsten
uit de samenleving nog steeds te laten plaatsnemen op die bedenkelijke schoot,
nu we toch weten waar ze in de Rooms-katholieke kerk toe in staat zijn? Sinds
de onthulling rond paters en priesters heeft het ‘heer’lijk avondje toch een andere
betekenis gekregen. Wie zegt dat de bisschop van Myra zijn handjes thuis houdt.
Van goed- naar schijnheilig is een kleine stap. Altijd in die grote verhullende
jas. Nota bene rood, een alarmkleur, hebben we dat nou nog niet door?
Dan, tot slot, de economische crisis. Zakken vol cadeaus,
dat is toch niet langer verantwoord? Nee, het Sint-Nicolaasfeest mag bij de tradities van
toen. Tussen katknuppelen en zaklopen (hebben die juten zakken ook weer een bestemming). Leuk om later nog eens wat meewarig op
terug te blikken, in een prentenboek. Of in de vorm van een app.
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Dat geldt
wat mij betreft ook voor de Hollandse historie. Dag Sinterklaasje dahag, dahag zwarte/rode/witte/blauwe/
groene/gele/roze/paarse/taupe/turkooizen/beige*
Piet
(*sorry voor de kleuren die ik vergeten ben).
Beste Piet,
Dit is het einde van het lied.
Dit jaar vieren we het niet.
Tsja, en wat rijmt er nou op Sinterklaas?
Paas!
Ook een raar feest trouwens, met dat ‘opgepimpte konijn’
dat de eieren rondbrengt. Zeker niet biologisch verantwoord. Ook maar in de
oude doos? Tja, misschien een beetje snel om daar nu ook meteen over te beginnen.
Ergens rond Oud en Nieuw, da’s vroeg genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten