Beste mevrouw, heer,
Dit is geen standaardsollicitatiebrief. Toch hoop ik dat
u eventjes wilt doorlezen. Neem er desnoods een bakje koffie bij, liefst mét
een koekje, want het is een heftig verhaal.
Vanmorgen stapte ik op mijn fiets. Het regende. Zo’n
typisch Hollandse herfstochtend, die eigenlijk best wat gezelligs had, omdat-ie
me deed denken aan de knusse tijd rond Sint Maarten of Sinterklaas. En dan
vooral aan lekker binnen bij de kachel, met een schaal kruidnoten of dikke
stukken speculaas onder handbereik.
De vrouw bij wie ik op bezoek ging, heeft die
herinneringen niet. In haar hoofd woont een verleden van ontplofte huizen en
ingestorte gebouwen. Haar geboortedatum werd destijds nergens geregistreerd. “Maar
mijn moeder weet het nog precies, het was tijdens de oorlog met Israël. Ik werd
geboren toen mijn oom weg was na het vallen van een bom. Na tien dagen kwam hij
toch nog tevoorschijn onder het puin, dat vergeet mijn moeder nooit.”
Ze vertelde het in haar woonkamer op slechts tien minuten
fietsen van mijn huis, maar toch een compleet andere wereld. Het grote
televisiescherm toonde geluidloos en in breedbeeld een oorlogsfilm. Live. Een bedreigend teken aan de wand, waarvan
wij hooguit de ingedikte versie zien op het achtuurjournaal.
We zetten ons samen voor een ander scherm, dat van de
laptop. Een sollicitatiebrief schrijven is voor iemand die in Nederland geboren
en getogen is al niet simpel. Laat staan als je uit een heel ander deel van de
wereld komt.
Als vrijwilliger geef ik al een aantal jaren
Nederlandse les aan buitenlanders. Daardoor krijg je met sommige mensen een
band die verder gaat dan het plaatsen van de juiste d of t. Een van mijn
leerlingen (afkomstig uit Syrië, al negen jaar in Nederland en al aardig de
taal sprekend) is dringend op zoek naar een baan. Liefst niet te ver van huis.
Dat klinkt vast gek voor iemand die duizenden kilometers heeft gereisd om een
nieuw leven op te bouwen. Maar tijd en afstand zijn relatieve begrippen.
Doortastendheid en aanpakkersmentaliteit?
Zijn die eigenlijk niet allang bewezen door de
negendaagse in het ruim van de truck die haar ooit naar een ver vreemd land in
West-Europa bracht, onvrijwillig gevlucht uit haar vertrouwde land dat dit
vertrouwen niet langer kon waarmaken?
Bereidheid tot leren?
Toch zeker al dubbel en dwars aangetoond door de snelle
gretigheid waarmee ze zich wegwijs heeft gemaakt in een nieuwe taal?
Met die karaktereigenschappen meldde ze zich een paar
weken terug aan de receptie bij verschillende bedrijven, op zoek naar werk.
Want dat is de volgende stap naar een volwaardig bestaan. Dat leidde tot niets,
want ze werd weg gestuurd met de tip het maar via internet te proberen.
Logisch, helemaal logisch. Maar ze heeft geen idéé waar te beginnen.
Dat het in deze tijd voor iederéén moeilijk is een baan
te vinden, begrijpt ze, zo zeggen haar lippen. Maar haar ogen doen niet mee. ‘Crisis’
heeft hier een heel andere betekenis dan zij het van huis uit kent. Misschien
is ze daarom wel zo’n sterke vrouw geworden, die - elk nadeel heeft zijn
voordeel? - zich niet laat afschrikken maar stoer doorgaat.
Zij heeft vertrouwen in de toekomst. Tegen beter weten in?
Eigenlijk hoop ik heel erg dat zij met haar positieve perspectief gewoon gelijk
heeft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten