Paardenkracht

Er zijn van die dagen dat ik met een zekere dosis afgunst de levens van anderen bekijk. Wat heet… ik ben gewoon ‘stinkend’ jaloers. Nee, het gaat niet om een nieuwe auto op de oprit, een designerzonnebril of kekke strakke hoge hakken van een exclusief duur merk. Zelfs de nieuwste iPad of e-reader kan me gestolen worden. Laat mij maar lekker lezen van kaft tot kaft. Als ik dan na een paar weken met een fietstas vol boeken terugfiets naar de bibliotheek, voel ik nog eens extra fijn hoe veel wijsheid ik erbij heb gekregen in mijn hoofd.

Nee, mijn scheve blik opzij heeft veel meer te maken met ontastbare dingen. Het leven onder controle, alles in de greep, keurig gepland. Zelf lijk ik regelmatig achter de feiten aan te rennen, voel ik me een goochelaar die zijn eigen trukendoos niet kent. Dat lijkt misschien spannend en verrassend opwindend, maar een beetje meer structuur zou af en toe wel wat houvast bieden.

Waar het aan ligt? Eigenlijk wil ik daar liever niet teveel over denken, want gedane zaken nemen geen keer. De geschiedenis is niet uit te wissen en achterom zien heeft geen zin… vooruit met de geit!

Evengoed, ik besef het donders goed. Als dat ene, wat ze noemen ‘een stabiele basis’ ontbreekt, blijft het de rest van je leven een beetje wankelen. Zoals op een stoel met drie poten. Het lukt best goed hoor, om - op mijn manier dan - toch in balans te blijven, maar ja… die ene poot erbij was vast wat handiger geweest.

Maar ach… het is Hemelvaartsdag en we hebben een lekker lang weekend vrij. De zon schijnt en ik ga zo fijn even onkruid wieden in de voortuin. En een dikke boterkoek bakken. Want over twee uur komt de dochter van een overleden vriendin op bezoek. Ze heeft zichzelf gisteren uitgenodigd via whatsapp. Ja, als vrouw van een ‘zekere leeftijd’ ben ik soms nog best modern.

Het loopt allemaal niet zo lekker in haar leven, en hoewel wij zeer regelmatig communiceren via de virtuele kanalen, is bij hoge nood ‘live’ en ‘face2face’ toch altijd beter.

Ondanks dat irritante stemmetje in mijn hoofd dat voortdurend roept ‘soort zoekt soort’, ben ik toch best een beetje trots dat zij mij uitkiest om haar hart te luchten. Ze moet er bijna twee uur voor rijden (“lekker even uitwaaien, met de wind door mijn haren”) in de leaseauto van haar werk.

Zijn mijn ‘issues’ dan toch nog ergens goed voor? Of, zoals de stoned kunstenaar die ik interviewde me kort geleden zei: “Weet je... op shit... daar groeien de mooiste bloemen!”

Een levenswijsheid met paardenmest… eh –kracht!