Voor tv kijken gun
ik me meestal weinig tijd. Alleen quizzes kunnen me soms verleiden na afloop
van het achtuurjournaal op de bank te blijven hangen. Vooral 2 voor 12 vind ik interessant.
Het zwoegen van de kandidaten om de vergaarde letters samen te voegen tot de
door de redactie bedachte constructie is een mooi precisiewerkje om naar te
kijken. Met een kopje senseo in de hand en een doos bonbons onder reikbereik.
Ook het beantwoorden van de twaalf vragen vind ik, thuis
voor de buis, een leuke uitdaging. Als de kandidaten de benodigde kennis niet vinden
in hun hoofd, is de hulp nabij - ‘Dat zoeken we op!’ - en begint het fanatieke
geblader in encyclopedieën en jaarboeken. Het is vooral de zoeksnelheid - en het
verlossende rinkeltje van de bel - die wordt beloond.
Bij studeren nieuwe stijl voert ‘weten waar je het zoeken
moet’ ook meer en meer de boventoon. Wie wegwijs is binnen beschikbare kennis,
kan zich staande houden in een toekomstig beroep. Klinkt logisch. Die logica
was nog ver te zoeken tijdens mijn middelbareschooltijd. Niks woordenboeken op
tafel of rekenmachines voor het grijpen. Hoofdrekenen was toen nog een
basisvoorwaarde. En wat te denken van al die rijtjes Duitse naamvallen? Stampen!
Natuurlijk waren we slim genoeg voor het bedenken van
mogelijkheden. Briefjes onder het bureau, papiertjes in je etui – kunstig weggemoffeld
in een uitgeholde vlakgom – en soms zelfs handen vol met inkt. Reken maar niet
dat die wiskundige formules een felbegeerde tattoo waren, die bestonden toen
ook nog nauwelijks. Of hooguit als anker, op de bovenarm van een stoere
zeekapitein.
Tijden veranderen en daarmee de mogelijkheden. Waar mijn
vader vroeger nog met spiekbriefjes in zijn colbert zat (en ik vond het reuze
fideel van mijn grootmoeder zaliger dat ze hiervoor als ‘partner in crime’ een
extra binnenzakje maakte) zijn de grenzen van internet tegenwoordig…
onbegrensd.
Op de Rotterdamse school Ibn Ghaldoun is een groepje
leerlingen erin geslaagd examenopgaven te stelen én te verspreiden. Aardrijkskunde,
Arabisch, Frans, geschiedenis, Engels, maatschappijwetenschappen, wiskunde,
Nederlands, natuurkunde, management en organisatie, biologie, scheikunde.
Net voordat de examenuitslagen bekend zouden worden, kwam
het uit. Hoe sneu, want nu moeten al die kinderen opnieuw de test der kennis
ondergaan, nu zonder hulpmiddelen. En ze hadden zichzelf net zo grondig
voorbereid; niet alleen op de examens, maar ook op de maatschappelijke
wetmatigheid die in de loop der jaren altijd overeind is gebleven: ‘zoekt en
gij zult vinden’. De gedreven wijze waarop dit bij Ibn Ghaldoun-leerlingen in
praktijk is gebracht, doet eer aan de bedenker, apostel Mattheüs, aan wie vast
niet voor niets een hele ‘passion’ is gewijd.
Als alles straks achter de rug is (examenpapiertjes
behaald en allemaal door naar een leuke vervolgstudie, en voor het onderdeel ‘zoeken’
zijn deze leerlingen bij voorbaat al geslaagd) pleit ik voor een ‘eind goed, al
goed’-afronding. Een maatschappelijk fenomeen, typerend voor deze tijd. Een leuke show, ‘Studeren 3.0, graven naar een schat aan
kennis’, ontwikkeld door John de Mol? Zijn naam heeft hij al mee. Nu alleen nog
even een goed format. Dat zoeken we
op!
En dan… zand erover.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten