Rijden,
rijden in een wagentje,
oh, wat is
het leven fijn.
Want ja,
voor zelf lopen,
ben je nog
een beetje klein.
Dan je
eerste pasjes leren.
Voor de
mensheid niet bijzonder,
maar voor
jou een superstap.
Op je eigen benen
balanceren,
wat een
wonder!
En je klimt al
zelf de trap.
De wereld, die
ligt voor je open,
en je bent
niet eens verbaasd.
Want wie eenmaal
zelf kan lopen,
krijgt ineens
gigantisch haast.
Bergen,
dalen, vergezichten
fietsen
tegen sterke wind
volle tassen
aan het stuur
voor- en
achterop een kind
geen moeheid
en geen slijten
met grijze
haren naar die steile top
ook al moet
je jezelf verbijten
energie kan toch
niet op?
Altijd en
eeuwig in the run,
en wat is
het snel gegaan.
Time flies when you’re having fun
nooit tijd
om daarbij stil te staan.
Het tempo
houdt je in de greep.
Passen op de
plaats zijn pas voor later.
Maar hollend
naar de eindstreep?
Dat wordt misschien
wel de rollator.
Relaxed rollen,
dat is vlug genoeg.
Tijd om te
genieten van wat er is geweest.
Rennend bereik
je het einde veel te vroeg,
tot de finale
hopelijk nog wel jong van geest.
Regelmatig
raken we verrast,
leven loopt vaak
anders dan we dachten.
Maar één
ding dat staat vast:
de finish?
Die mag nog even wachten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten