Hollen… eh rollen naar de eindstreep

Rijden, rijden in een wagentje,

oh, wat is het leven fijn.

Want ja, voor zelf lopen,

ben je nog een beetje klein.

Dan je eerste pasjes leren.

Voor de mensheid niet bijzonder,

maar voor jou een superstap.

Op je eigen benen balanceren,

wat een wonder!

En je klimt al zelf de trap.

De wereld, die ligt voor je open,

en je bent niet eens verbaasd.

Want wie eenmaal zelf kan lopen,

krijgt ineens gigantisch haast.

Bergen, dalen, vergezichten

fietsen tegen sterke wind

volle tassen aan het stuur

voor- en achterop een kind

geen moeheid en geen slijten

met grijze haren naar die steile top

ook al moet je jezelf verbijten

energie kan toch niet op?

Altijd en eeuwig in the run,

en wat is het snel gegaan.

Time flies when you’re having fun

nooit tijd om daarbij stil te staan.

Het tempo houdt je in de greep.

Passen op de plaats zijn pas voor later.

Maar hollend naar de eindstreep?

Dat wordt misschien wel de rollator.

Relaxed rollen, dat is vlug genoeg.

Tijd om te genieten van wat er is geweest.

Rennend bereik je het einde veel te vroeg,

tot de finale hopelijk nog wel jong van geest.

Regelmatig raken we verrast,

leven loopt vaak anders dan we dachten.

Maar één ding dat staat vast:

de finish? Die mag nog even wachten!

Granny (‘s geheim van de) Smit

Mijn lievelingsappels zijn van die krakendverse groene. Zo eentje waar je graag je tanden in zet. Een stevige bijt en sappig tot en met de laatste hap. Rimpelige huidjes ho maar, maar wel luisterend naar de naam ‘Granny Smith’. Steeds toepasselijk, want de grannies van nu doen niet meer aan grijze haren en rimpels.

We weten het allemaal: in beweging blijven, gezond eten en niet te laat naar bed. Stuk voor stuk factoren om brein en body fit te houden. Maar een lekkere portie peptalk, dat is misschien wel de beste start van de dag!

Was het uit verlangen daarnaar dat ik deze morgen deelnam aan de online zelftest van een van de nationale (nog bestaande) bladen: Hoe oud wordt u? ‘Mensen die veel vrienden hebben, hard werken en in een gezonde omgeving wonen, worden op een gezonde manier oud — zo blijkt uit langlopend onderzoek,’ zo luidde het hoopgevende intro. ‘Benieuwd naar hoeveel levensjaren u nog mag verwachten?’

Opzienbarend waren ze niet, de vragen naar mijn leefgedrag. Roken, drinken, sporten. Maar ook slapen, relaxen en meer dingen die het leven aangenaam kunnen maken. Alles in de juiste balans.

Blij maakte de uitkomst: 90,2. Een voorspelling uit de losse pols, nog vager dan via de glazen bol. Maar evengoed een mooi perspectief. Nog vier decennia te gaan.

 

Bejaarden zijn een uitstervend soort. En dat bedoel ik beslist positiever dan het er staat. Oud van dagen, dat past tegenwoordig prima in combinatie met jong van geest. En de kreet ‘daar ben ik nu te oud voor’ wordt steeds minder gehoord. De gemiddelde leeftijd ligt tegenwoordig niet alleen hoger dan vroeger, ook is ‘ouder worden’ volgens mij nu veel leuker dan toen.

De wandelstok is vervangen door van die kekke verende nordicwalking sticks. Het duurt vast niet lang meer voordat rollators worden omgeruild door skateboards en rollerskates.

De tijd dat grootmoeders alleen maar zaten te breien? Die komt terug! Creativiteit kent geen tijd. Maar in plaats van sokken met vier pennen, leeft de granny van nu zich uit op ‘wild breien’ en knutselt een complete fietsjas in elkaar.

Ook zelf hullen ze zich in smaakvolle kledij. Geen bloemetjesblouse en grijze spoeling, maar grandiva’s met een ‘grannylicious hairdo’.

En vlak vooral de virtuele wereld niet uit. Ook voor mensen van ‘zekere leeftijd’ is een tablet allang niet meer zo’n flinterdunne laffe koetjesreep die al smolt tussen je vingers voordat je de aluminium wikkel verwijderd had. Samsung of Apple, dát is de toekomst.

An apple a day, keeps the doctor away. Die wijsheid uit grootmoederstijd is nog steeds van kracht. Misschien dan wel een Granny Smith? Want de moderne ‘granny’, die kent als geen ander het geheim van de smit van levenskunst. Ieder jaar je verjaardag vieren met plezier en een hoofd vol toekomstplannen. Die levensinstelling geeft ‘lang zal ze leven’ een veelbelovend vrolijke noot.

PS. 
Wie zelf zijn of haar toekomstperspectief wil testen: 
http://bit.ly/inqaUx

Tot slot ook nog even wat creatieve inspiratie:

Granny's website breien

http://www.grannysfinest.com/

Hi ha Heidelberg

We zijn met vakantie. Nee, geen exotisch oord met safari’s en geen cultuurschok naar uitheemse religies. Ook de dagelijkse maaltijden vertonen weinig opzienbarende veranderingen ten opzichte van thuis. Datzelfde geldt voor het uiterlijk van de autochtone bewoners. Dus weinig redenen voor het concipiëren van sensationele reisverhalen. En toch is er iets wat me van het hart moet.

Duitsland. Gewoon een landje over de grens. Geen spectaculaire reis waarmee je de blits kunt maken op avondjes met kennissen. Evengoed nog best veel te beleven. En nu we er toch zijn, gaan we ook tot het gaatje. Hi Ha Heidelberg!

We delen een jeugdherinnering aan zo’n minuscuul televisietje (of was het een cameraatje?) waarop je op een piepklein knopje aan de onderkant kon drukken om een diaserie van vakantieplaatjes te laten passeren. Meegebracht door de voorlopers van toen, de bofkonten die zich een busreisje naar het toeristisch centrum van Duitsland konden veroorloven. Met als hoogtepunt een rond wijnvat, zo groot dat er mensen in konden staan. Dat wilden wij, tientallen jaren later, nu weleens met eigen ogen van dichtbij beleven.

Dagen van tevoren ben ik een beetje lacherig. ‘Oh, kleine Jodeljongen. Jij hebt voor mij gezongen,’ speelt ter voorbereiding  de week voor aankomst regelmatig door mijn hoofd. Wat moeten wij in vredesnaam op zo’n bejaardenstek?

Het loopt allemaal anders, want mijn reisgenoot krijgt griep. Rillerig van de koorts en trillerig op de benen sleept hij zich – gewapend met pillen en poeders – door de drastisch verkorte vakantiedagen, doordat hij veel extra slaapt. Heidelberg… toevluchtsoord voor zwakken en zieken, wordt ons walhalla. Op onze noodgedwongen halve kracht vallen we vast niet uit de toon. Jodelahiti!

Waar knapt een zieke beter van op dan van dampende groentebouillon of verse kippensoep, getrokken uit poulet van - oh zielig - een versgeslachte hoen? Krachtvoer, uiteraard op grootmoeders wijze.

Op weg naar Hi Ha Heidelberg klampen we ons nog vast aan het perspectief van solide vakwerkhuizen, Gotische letters op de gevels en kinderkopjes op de straat.

Maar oh, wat een schrik. De enige kinderkopjes die ik zie zijn van de pubers met smartphones en spijkerbroeken van de juiste snit die het straatbeeld vullen. De kabelbaan is leeg. Wie wil er nou omhoog naar zo’n duf kasteel? Hier beneden, daar gebeurt het.

Doner kebabs, ijsbars, waterpijpcafés. Niks geen zelfgebrouwen groentesoep, maar een

Brauhaus, waar vreemd wordt gekeken dat wij niet aan het bier gaan, maar kiezen voor cola light. Nog wel een kleintje. De rijkelijk opgehangen tv-schermen tonen videobeelden van half ontklede meisjes die wat zinnen proberen te zingen, ondertussen tonglikkend in de lens blikkend. Maar de enige soep – asperge – is al uitverkocht en zalm kunnen we alleen bestellen in combinatie met patat. En ook de sla - toch nog wat vitaminen - staat eigenlijk alleen voor de show op de menukaart.

Toch een beetje gedesillusioneerd taaien we af. Geen bejaardenbussen gezien. Maar dat wij Heidelberg niet oubollig, maar best een beetje modern vinden, zegt dat eigenlijk niet verdacht eerlijk iets over onszelf?

Zonder geld zijn we allemaal rijk

Het leven kan zo simpel zijn. Waarom zouden mensen zich zo’n beetje het hele jaar ‘in het zweet huns aanschijns’ over de kop moeten werken om twee weken ver van huis in een tentje onder een boom te bivakkeren? Terwijl ze dat eigenlijk het hele jaar kunnen doen. Zolang ze dan ook maar genoegen nemen met dat canvas doek en het plastic matje. Dag in dag uit!

En daar gaat het meteen al mis. Want zelfs bij de meest basale levensbehoeften – zeg maar het fundament van de piramide van Maslow, die zo veelgebezigde beeldende opstapeling van mensenwensen – loopt het al in het 100. Want als je geen geld kan neertellen, komt het dagelijks brood dan wel voor de bakker? En worteltrekken bij de groenteboer? Ook dat gaat niet voor niks.

Ja, voor niks gaat de zon op. Maar als je geen geld hebt voor een zonnebril of smeersels om je huid te beschermen tegen verbranding of nog erger, lijkt er weinig te genieten.

Zelfs de welbewuste wensenlijsten die we maken in een idealistische bui – ‘gelukkig zonder geld’ – geven te denken. Een lekker warm bad als het regent of koud is. Met een goed boek op de bank. Nieuwe mensen leren kennen in een café. Allemaal leuk. Maar wie betaalt water en elektriciteit? Het boek? En niet te vergeten, het gelag? Zoete lieve Gerritje? Ja, m’n neus! Die wil ook weleens wat anders dan zo’n klapperend tentzeil.

Het gekke is, rijkdom is relatief. Straatarm omringd door andere arme sloebers, is er weinig aan de hand. Maar zodra één van hen de financiële kop iets boven het maaiveld uitsteekt, schijnen we ons ineens te realiseren wat we missen en groeit de behoefte aan méér. En de angst voor de toekomst.

Kan het gewoon, relaxed achteroverleunen in het vertrouwen dat ‘het’ allemaal vanzelf goed komt? Of zitten er zulke grote gaten in het vangnet van onze welvaartsstaat dat ze niet meer te dichten zijn? Eh… boeten, heet dat niet zo bij het repareren van netten?

Nou, en dát ben ik eigenlijk niet van plan; boete doen door het bedenken van allerlei doemscenario’s en geloven dat levensgeluk alleen afhangt van stapels biljetten en rammelende munten waar je toch maar je tanden op stuk bijt.

Zonde van de tijd.

En tijd is geld.

En daarmee is de cirkel rond.

‘Zonder geld zijn we allemaal rijk.’ De gedachte dat het zomaar zou kunnen, is eenvoudig onbetaalbaar. Daarin geloven, al is het maar even, geeft een fantastisch fijn gevoel. Helemaal gratis voor niks.
En daarna weer over tot de orde van de dag: aan het werk en vullen die ouwe sok.