HTC tsja tsja

Nou, het is zover. Mijn leven ligt op z’n kont. Totaal afgesloten van de buitenwereld. Volledig achter de feiten aanhollend en de dingenvandedag niet meer bijbenend. En ik was nog wel zo gewaarschuwd. Dan toch - notabene voor twee! - niet willen luisteren en stug doorgaan op de oude voet, dat is ook vragen om moeilijkheden.

Een koploper was ik niet. Zeker geen pionier, maar anderhalf jaar terug maakte ik een flinke sprong voorwaarts. Met de komst van de smartphone ging er een wereld voor me open. Ineens had ik het moderne leven in de greep. Vooral whatsapp was het medium waarop ik eigenlijk al mijn hele leven had gewacht.

Even tussendoor; maar goed dat het niet bestond in mijn puberteit, anders had ik de middelbare school vast nooit met diploma verlaten. Nu, als ‘belegen’ medemens weet je het gebruik ‘verantwoord’ te doseren. Toch?

“Waarom heb je dat eigenlijk nodig?” klonken er evengoed nog kritische stemmen van hen die nóg erger achterop liepen op de elektronische snelweg dan ik. Tsja, wie niet begrijpen wil hoe leuk het is als een vriendin eventjes laat weten dat haar werkdag goed begint omdat er – op haar vijftigste! – twee bouwvakkers vanaf de ladder naar haar hebben gefloten, die snapt het hele leven niet. Zulke vrolijke opstekertjes wil ik niet meer missen.

Er was nog een reden waarom ‘mijn’ smartphone zo lang op zich had laten wachten: ondanks hang naar moderniteit kon ik niet uit de voeten op zo’n keyboard met de gladheid van een keramische kookplaat. Van het gepriegel op die lichtgeraakte tiptoetsen en vooral van die irritante autocorrectie raakte ik volledig van de kook. In het dagelijks leven ben ik heus niet zo’n controlfreak, maar ik blief geen woordsuggesties. Zodra ik de draad van het gesprek uit handen geef, juist dán gaat het mis.

“Zit net lekker op terras met bietje” kreeg ik een berichtje van een vriendin die beweerde te zweren bij die voorgeprogrammeerde termen. Nou ja, bietensap of gerstenat… zo ver ligt het ook niet uit elkaar.

Voor mijn probleem bleek een fantastische oplossing voorhanden. De HTC ChaCha. Daarop dansen mijn vingers over het toetsenbord, want deze heeft échte knoppen. Maar ook een klein geheugen! En daarmee schop je het in de wondere wereld van digitalisatie niet ver. Om me heen zie ik mensen telefoons in de lucht houden. Blieb, onthult een app welk vliegtuig daar in de lucht hangt; waarvan het komt en waarheen het gaat. Of een telefoon voor de muziekbox. Een flard van een liedje is al genoeg om de volledige songtekst (en naam van de artiest) in beeld te krijgen. Handig, maar ik kan zonder.

Geef mij whatsapp en ik ben tevreden. Maar ook met die ene app (en dat is toch niet teveel gevraagd?) heeft mijn telefoon de geest gegeven. Al weken kan ik geen downloads meer installeren. Te weinig geheugen, luidt het korte commentaar. Kan een telefoon ook dementeren?

Pas belde ik de HTC Helpdesk. Lachen, scháteren, aan de andere kant van de lijn.

“Dat u dat model nog hebt. Die is van ver vóór de komst van al die apps.”

Naast beledigd, was ik extra gedreven om het ding nu zéker draaiende te houden. Mijn museumstuk. Retro-wappen!

“Deze versie is binnenkort verlopen,” kreeg ik herhaalde waarschuwingen in mijn scherm. Evengoed gaf ik mijn ouwe vertrouwde ChaCha niet uit handen. En sancties kwamen er nooit.

Tot gisterenmorgen.

“Deze versie van Whatsapp is verouderd.” 

Ik kan mijn oude berichten niet eens meer zien.

De ChaCha, er zit geen muziek meer in. Geen polka, geen swing. De laatste wals is geweest. Het is meer een HTC Tsja Tsja geworden, en ik ben een muurbloempje.

Hoezo handig typen? Mijn hele sociaal netwerk gaat naar de knoppen!

Nou ja, wie weet kan ik een appeltaart bakken en een vriendin op de thee uitnodigen? Want je houdt best veel tijd over, als je niet steeds wordt afgeleid door het gezoem van een binnenkomend bericht.

Maar…in het weekend toch maar even naar de telefoonwinkel.

Whatsapp-wijsheid

Vroeger kreeg je postpapier voor je verjaardag. Vrolijk bedrukte blaadjes met bijpassende enveloppen, de voering in de kleur van de bloemetjes op de brief.

Vorige week kreeg ik een smartphone.

Het bezit van de zaak betekende niet automatisch de start van het vermaak. Want met een slimme telefoon heb je niet meteen de wijsheid in pacht om er mee om te gaan.

Gelukkig was een handige en nogal technische vriend graag bereid een handje te helpen. In sneltreinvaart installeerde hij een serie programma’s. In een handomdraai. Zonder draaien zelfs, maar louter met wat vegen over het venstertje. Dat gaf het woord ‘fingerspitzengefuhl’ een compleet nieuwe lading.

Direct de eerste werkdag ging het al mis. Van de overflow aan informatie was ik alles vergeten. Met het handige apparaat onder handbereik voelde ik me juist erg ónthand.

Maar nieuwsgierigheid doet wonderen. Met wat haperende ‘trials’ en nog veel meer ‘errors’ begon ik voorzichtig te ontdekken welke wereldwonderen schuil gingen onder het uitnodigend spiegelende oppervlakte van het HTC-scherm. Stille wateren hebben diepe gronden. Hoewel, stil?

Vanmiddag klonk er een onbekend gezoem. Een verdwaalde bij? Nee, het indringende bzzzz bzzzz kwam uit het spiksplinternieuwe belapparaat. Op goed geluk drukte ik op wat icoontjes.

“Hi, hier ben ik dan op Whatsapp” stond er in beeld.

Een vriendin die ik al ken van onze allereerste lessen boomroosvis.

“Hoi, wat leuk jou hier te treffen,” priegelde ik professioneel retour. Want hé, ik sta mijn vrouwtje op de nieuwe virtuele wegen. Typen met twee vingers had ik al aardig onder de duim. Oké, wel met de leesbril op de neus en de bureaulamp op volle sterkte om die piepkleine lettertjes te kunnen lezen.

Uit mijn ooghoek zag ik haar aankomen, de postmevrouw, kleddernat van de regen, een stapeltje brieven in haar hand. De ansichtkaart die ik van de mat opraapte, was half doorweekt, het adres een beetje uitgeveegd. “Groeten van het strand” stond aan de linkerzijde. Een dikke waterdruppel maakte het handschrift van de afzender nog karakteristieker dan het van oorsprong al is. In gedachten schoof ik even naast haar, onder zo’n rieten afdakje.

Terug in de realiteit greep ik weer naar mijn slimme communicator, waarop de vriendin inmiddels was uitgelogd. Ja, we leven in een snelle wereld. Mijn vingers lieten een inktspoortje na op een paar van de witte toetsjes. Haastige spoed…

Al die communicatiekanalen openen nieuwe flitsende werelden, toch hoop ik dat ze nog af en toe binnen komen vallen… die ouderwetse kaarten met een mooie postzegel van heel ver weg.