Een paar dagen terug kreeg ik een berichtje van een
vriendin die, vanaf afstand, even stoom moest afblazen. Door allerlei
verwikkelingen in haar gezin was ze zo over haar toeren dat ze de overvolle
wasbox uit de douche had gesleurd en hupsakee van de trap naar beneden had
gestort, onderbroeken en overhemden raakten wijd verspreid over de tegelvloer.
(nee, dit is niet écht… ze was wel degelijk over de rooie en deed iets
radicaals, maar dat blijft tussen ons; wat een loser van een luisteraar zou ik
zijn als ik alles meteen doorvertel). Het gaat om het idee: over hoe beroerd je
je moet voelen om zover te gaan, want de vuile was houden we toch het liefste
binnen?
De druppel die op het dieptepunt van mijn vriendin de
emmer deed overlopen – hoorde ik toen ik besloot haar toch maar eventjes te
bellen – was dat zij zich ‘kapót ergerde’ aan het geneuzel over kleine dingen,
terwijl zij op dat moment gebukt ging onder zo’n beetje het complete wereldleed
(zoals Atlas onder die loodzware bol op zijn schouders).
Ik zocht zonder succes naar de juiste woorden.
Aan ‘kop op’ heb je niet veel bij het idee
dat je hele leven volledig ondersteboven is gegooid. Bovendien, eigenlijk was ik het
stiekem wel een beetje met haar eens.
Bij het journaal zit ik bijna dagelijks met een brok in
mijn keel en met stijgende verbazing te kijken naar bomaanslagen,
zelfmoordterroristen, onthoofdingen. Ook dichterbij valt er heel wat mee te
leven: een overleden echtgenoot, gecompliceerde operaties, ernstige ziektes, echtscheidingen, verloren banen, noodgedwongen te koop
staande woningen, auto-ongelukken.
Hoezo regenbui of lekke schoen?
Gek genoeg zijn we geneigd van alles en nog wat te vergelijken.
Zij is dikker/dunner dan ik. Zij gaan vaker op vakantie dan wij. Hij heeft een
grotere auto (of iets anders?) dan ik; hoewel dat verlekkerd navelstaren naar
het wagenpark van de buren een omgekeerde beweging lijkt te maken met het groeiende
milieubewustzijn. Mooi zo! Of wíl ik dat gewoon graag geloven?
Ook de minder rooskleurige zaken van het leven krijgen zo'n krachtenmeting.
‘Waarom maakt zij zich in vredesnaam zo druk over die
voetbal door haar ruit? Moet je mij eens kijken, de hele benedenverdieping
staat onder water, al het parket moet eruit.’
Een raam vervangen is inderdaad sneller gepiept en heel
wat minder kostbaar dan het uitslopen van een kamerbrede houten vloer. Maar een
voetbal weegt - gevoelsmatig - soms meer dan honderden liters water. Dat heeft
vooral te maken met iemands vermogen tot, zeg maar, opwaartse druk.
Mensen die de diepste dalen weten door te trekken en met
een glimlach naar boven komen klimmen, bewonder ik zeer. Deze mentale
overwinnaars van de wet van de Zwaartekracht zijn een lichtend voorbeeld
waardoor lekke fietsbanden, regenwolken en uitgevallen treinen hooguit
iets zijn om je schouders over op te halen.
Maar zaniken om ‘kleinere dingen’ mag nog steeds hoor.
Des te blijer dat ik me er niet in verlies... meestal. Dus blijf vooral zeuren,
ik voel me er fantastisch bij!
PS
De was van mijn vriendin hangt alweer te wapperen aan de
lijn, schoon. Ook zij kent de kunst zichzelf wakker te schreeuwen uit een
negatieve roes. Op zulke dagen roepen de schapen BOE!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten