Niet sjiek, maar nét!

It’s summer. Dat stond bovenaan de pagina van het weekfoldertje van de Lidl, huis aan huis verspreid. Het tot strandjurk vermaakte visnet trok direct de aandacht. Zwart kant, en dat voor een habbekrats. Maar… kan dat nog op mijn leeftijd? Met het ritje naar het schap op de vroege ochtend was de vraag al half beantwoord. Evengoed was er een portie twijfel waarmee ik tussen de schuifdeuren naar binnen stapte.

Bikini’s, badpakken, felgekleurde pareo’s. Allemaal voor het grijpen, slechts een paar meter verwijderd van de paprika’s en tomaten. Met een schijnbeweging langs het groenteschap stond ik oog in oog met het felbegeerde nethemd. Want als jurkje was dit ‘net’ vast vooral bedoeld voor bikinibabes om mannen mee aan de haak te slaan.

Bijna in trance door het beslissingsproces (wel/niet kopen, dat vergt hogetoerensnelheid van de interne harde schijf) werd ik ongeduldig opzij geduwd door zo’n typje verveeld kauwgomkauwen - duh - verwend poppetje dat er overduidelijk aan gewend was vele heren in haar netten te strikken. Ze had al een indrukwekkend pakketje strandspul bij elkaar gegrist en trok bijna dat ene netjurkje maat S uit mijn hand. In één seconde was mijn wik- en weegproces teneinde, die slag was mijn!

En daar, een paar meter verderop, stond ze. De oudere mevrouw, jaartje of 70. Geen type grijze muis, maar knalgele rok en bloemige blouse. Haar knijpsessie in de avocado’s bleek ook een schijnbeweging. ‘Daar ben ik eigenlijk ook naar op zoek,’ fluisterde ze met een blik op de cellofaanverpakking in mijn hand. ‘Kunt u me vertellen waar ik die vind?’

Er was weinig fantasie voor nodig om haar te zien in de entourage van zo’n klassieke lingerieboutique waar de gedienstige hand van de verkoopster door de kier in het gordijn naar binnen komt, even voelen of de bustehouder wel de juiste pasvorm heeft met het welbekende kneepje van het vak.

Bijna automatisch schoot ik in de adviserende rol. Nee, niet knijpen, maar grijpen. Graaien in de grabbelbak. Met blije ogen nam ze mijn vondst in handen.

‘Denkt u dat dit me nog staat?’

‘Tuurlijk!’ overtuigde ik strijdlustig. Bibinibabe keek verbluft toe.

Ze leek wat misplaatst onder de felle neonverlichting, de grande dame, alsof ze zo was weg gestapt van een lunchsouper, de sterke vrouw achter de oud-directeur van de een of andere fabriek.

‘Wat ga je toch doen, lief, bij zo’n vreselijke discountsuperknaller?’

Maar zij was al jaren terug uit zijn schaduw getreden en eraan gewend geraakt haar eigen spoor te trekken. Niet in grijs, zoals een schaduw betaamt, maar kleurrijk. Ze had duidelijk aandacht aan haar make-up besteed voorafgaand aan deze shopsessie, rozige oogschaduw en felroze lippenstift.

‘Ik ga pas in oktober op vakantie,’ bekende ze, in de rij voor de kassa.

Vast een cruise naar de Cariben, met gekoelde witte wijn aangereikt door een witgehandschoende herenhand.

‘Het wordt een prachtig pinksterweekend, wie weet kunt u het dan al aan in de tuin?’

‘Goed idee!’ reageerde ze met stralende lach. De blosjes op haar wangen glommen extra vrolijk.

Niet sjiek, maar nét! Een paradijsvogel in de seniorengeneratie.