Zo’n beetje iedere ochtend ontwaak ik in een roes van
alcoholnevel, nog slechts half verteerde brokken brie in de volle maag, tastend
naast me over de lakens naar wie er nu weer naast me ligt. Terwijl ik me optrek
aan het nachtkastje – langzaam, want hoofdpijn! – begint bijna automatisch die
dagelijkse zware levensvraag op te wellen: waarmee (of met wie, haha) ik me
deze dag nu eens zal vermaken. De resten van een slordig gerolde joint
vertellen woordeloos waar die vrolijke dromen vandaan zijn gekomen.
Een roerig leven, dat – weesch gerust – bij lange na niet
eens in mijn fantasie de boventoon voert. Maar misschien is dit wél hoe mensen
uit andere landen en culturen - soms, met een steels oog - zich een beeld
vormen van mijn dagelijks bestaan? En daarvoor hoef je niet eens zo ver van
huis.
Een Noorse vriendin, gewend aan alcohol op limiet,
verlekkert zich in onze supermarkten. Bij het zien van al die flessen,
grijpklaar in de schappen, loopt het water haar in de mond. In het hoge noorden
is de aanschaf van sterke drank en wijn alleen mogelijk in staatswinkels, de
zogeheten Vinmonopolet, en ook nog eens stervensduur. Dus bijna nergens zoveel
illegale stokerijen als daar. In haar beleving kan ik me hier dagelijks veel
makkelijker een delirium drinken, bijna voor niets.
Wat een risico eigenlijk, als ik er, bij de ochtendkoffie
(puur) eens goed over nadenk.
Als boeken bedoeld zijn om je aan het denken te zetten,
dan is dat zeker gelukt met ‘Discipline’ van Marli Huijer (hoogleraar filosofie
aan de Erasmus Universiteit). ‘Hoe overleven we in een wereld van overvloed?’
is de centrale vraag. Een eenduidig antwoord is er niet, en dat is goed, want
zoveel mensen zoveel wensen. En hoe je je wapent tegen een nagenoeg onbegrensde
hoeveelheid eten, drinken, tijd, spullen en niet te vergeten (social) media…
dat blijkt zo eenvoudig nog niet.
Om een beetje in de workflow te blijven, schijnen
mensen in hoge nood hun heil zelfs al te moeten zoeken bij het downloaden van
anti-apps om voor even gevrijwaard te zijn van voortdurende inbreuk op hun
concentratie: ‘freedom’ en ‘selfcontrol’. Hoezo discipline?
Beduidend stukken duidelijker is het leven in landen als
Noord-Korea en Iran, waar het regime met straffe hand zo’n beetje alle leefregels bepaalt. De broekriem wordt daar zo strak aangehaald dat het bijna
onmogelijk is om uit de band te springen. Dan weet je tenminste nog eens waar
je aan toe bent.
In het klein geldt het ook een beetje voor het leven van
de freelancer. Door menigeen soms verward met ‘freewheeler’. “Lekker zeg,
thuiswerken. Kan je altijd doen waar je zin in hebt.”
Absoluut eens met stelling 1. Bij deel 2 van de bewering heb ik zo mijn
twijfels. Voorbij lopen aan de
vaat op het aanrecht, en de modderspatten op de ramen te negeren? Dát vergt pas een oersterke dosis discipline. Maar morgen is
er weer een dag. Eérst aan het werk!
PS.
Morgen een vervolg met ‘lekker uit de band springen’. Óf
overmorgen, want enige flexibiliteit moet er zijn.
PS2.
Interesse in bewapening tegen tijdsverspilling?
http://macfreedom.com/
http://selfcontrolapp.com/
http://nueerstmaarweereensevenstevigaanhetwerk.nl is in de maak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten